Ο Κωνσταντίνος Τασούλας, που εξελέγη  Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αξίζει, λόγω της θέσης που πλέον κατέχει, τον σεβασμό και τις ευχές μας. Είναι το ένατο πρόσωπο που αναδεικνύεται στο ύπατο αξίωμα κατά τη Μεταπολίτευση, μετά τον Μιχ. Στασινόπουλο (1974), τον Κων. Τσάτσο (1975-1980), τον Κων. Καραμανλή (1980-1985 και 1990-1995), τον Χρ. Σαρτζετάκη (1985-1990), τον Κων. Στεφανόπουλο (1995-2005), τον Κάρ. Παπούλια (2005-2015), τον Πρ. Παυλόπουλο (2015-2020) και την Κατ. Σακελλαροπούλου (2020-2025). Mε 160 ψήφους, ο κ. Τασούλας εξελέγη με τη δεύτερη μικρότερη πλειοψηφία –μόνο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, το 1990, είχε λάβει 153 ψήφους, μετά, όμως, από (τριπλές) εθνικές εκλογές και μέσα σε κλίμα οξύτατης πόλωσης. Είναι επίσης, μαζί με τον Κων. Τσάτσο, ο μόνος εν ενεργεία πολιτικός που «μεταπήδησε» κατευθείαν στην Προεδρία: όλοι οι άλλοι είτε ανασύρθηκαν από την πολιτική «αποστρατεία» (ακόμα και ο Κων. Καραμανλής είχε παραιτηθεί από την πρωθυπουργία λίγους μήνες πριν εκλεγεί για πρώτη φορά Πρόεδρος), είτε δεν ήταν επαγγελματίες πολιτικοί.   Δυο κρίσιμες, κατά τη γνώμη μου, θεσμικές παρατηρήσεις, σχετικά με τον ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας, μπορούν να αποτελέσουν οδηγό και για τη θητεία που αρχίζει:

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή