Το 1981, δύο αμερικανοί κοινωνιολόγοι έκαναν ένα πείραμα. Εβαλαν μια βιντεοκάμερα σε ένα πεζοδρόμιο της Νέας Υόρκης, ύστερα έπιασαν κρατούμενους για βίαια εγκλήματα (δολοφονίες, βιασμούς, ένοπλες ληστείες) σε μια φυλακή της ανατολικής ακτής και τους ρώτησαν ποιους από τους περαστικούς που φαίνονταν στην κάμερα θα επέλεγαν ως στόχους. Οι απαντήσεις ήταν εντυπωσιακές. Οι κρατούμενοι δεν ξεχώρισαν, όπως ίσως θα περίμενε κανείς, ηλικιωμένες γυναίκες ή αφηρημένους καθηγητές. Αλλα πράγματα τους ενδιέφεραν: πώς περπατούσαν οι περαστικοί, πώς κουνούσαν τα κεφάλια ή τα χέρια τους, πόση αυτοπεποίθηση εξέπεμπαν. Πρώτος τους στόχος, είπαν, θα ήταν αυτοί που συμπεριφέρονταν ως θύματα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ