Τον τελευταίο καιρό ένα επίμονο όνειρο με βιζιτάρει. Τα τέτοια ονείρατα, γεννήματα μιας κατ’ επίφαση εν υπνώσει μνήμης, που στην πραγματικότητα άγρυπνη σαν τον Κέρβερο παραφυλά, δεν πρέπει κανείς επιπόλαια να τα αντιπαρέρχεται, διότι θέλουν πάντα κάτι να ειπούν, να ‘μολοήσουν. Ενα όνειρο είναι καθοδηγητής, όχι για να προστατέψει προλέγοντας τα μέλλοντα ‒ αυτή η ικανότητα ανήκει στους θεούς ‒ μα για να μας συνετίσει λύνοντας τους γόρδιους δεσμούς ενός ζοφερού και σπανιότερα ευτυχισμένου, συμβάντος.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
