Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην «καρδιά» της Αθήνας, στα σύνορα μεταξύ Φιλοπάππου και Πετραλώνων. Οι μνήμες μου ξεκινάνε μαζί με τη δεκαετία του 1960. Η πρώτη μου ανάμνηση είναι από τη μετακόμιση που κάναμε όταν χτίσαμε έναν δεύτερο όροφο στο παλιό μας σπίτι. Η περιοχή, τότε, ουδεμία σχέση είχε με αυτό που ξέρουμε σήμερα. Χωματόδρομοι και έλλειψη στοιχειωδών υποδομών, δεν υπήρχε καν αποχετευτικό δίκτυο. Αλλά αυτοί οι χωματόδρομοι ήταν στην απόλυτη διάθεσή μας, έξω γυρνούσαμε και παίζαμε όλη την ημέρα. Εκτός γειτονιάς σπάνια βγαίναμε, οι παρέες μας ήταν από τους γύρω δρόμους. Σήμερα, κάποιος θα έλεγε ότι ήμασταν, κατά κάποιον τρόπο, ιδρυματοποιημένοι αλλά δεν νομίζω ότι ήταν κακό, μια χαρά περνούσαμε. Εκείνη την εποχή άλλωστε οι γειτονιές είχαν πολύ έντονο το ταξικό στοιχείο. Το Κουκάκι, ένα χιλιόμετρο παραπέρα, ήταν μια αστική περιοχή όπου έμεναν καθηγητές, γιατροί, νομικοί. Η δική μας περιοχή ήταν λαϊκή, έμεναν κυρίως πρόσφυγες. Είχαμε όμως ζήσει, μαγικές στιγμές εκεί. Δίπλα στην Πνύκα, από την πλευρά του περιφερειακού του Θησείου, υπήρχε μία αλάνα όπου παίζαμε ποδόσφαιρο. Ποδόσφαιρο δίπλα στην Πνύκα. Κι έχω διαβάσει σε μια συνέντευξη του Στέλιου Ράμφου ότι, μικρός, είχε παίξει μπάλα μέσα στον Παρθενώνα. Πόσα παιδιά έχουν ζήσει την ευλογία, ακόμη κι αν τότε δεν το συνειδητοποιούσαμε, να παίζουν δίπλα σε τόσο σπουδαία μνημεία;
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
