Τα τελευταία χρόνια υπάρχει έντονη αντιπαράθεση γύρω από ζητήματα αστυνόμευσης. Μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στις ΗΠΑ, το αίτημα «αποχρηματοδότησης» (defunding) της αστυνομίας απέκτησε απήχηση και έφτασε να αποτελεί εκ των βασικών θεμάτων συζήτησης στις εκλογές του 2020, καθώς θεωρήθηκε ότι η υπερεπένδυση στον αστυνομικό εξοπλισμό και στην υιοθέτηση στρατιωτικών πρακτικών και μέσων – με αφετηρία τη ρητορική περί «πολέμου κατά των ναρκωτικών» – αποτέλεσε μεγάλη σπατάλη, ιδίως σε σχέση με τη διαχρονική μείωση των κοινωνικών δαπανών, αλλά και διευκόλυνση αυταρχικών και ενίοτε δολοφονικών μορφών αυθαιρεσίας. Και εάν στις ΗΠΑ η συζήτηση αφορούσε περισσότερο τη συμπεριφορά της αστυνομίας κατά την άσκηση «αντιεγκληματικών» καθηκόντων, όπως είναι οι έλεγχοι «υπόπτων» (με επιλεκτική στοχοποίηση των μαύρων Αμερικανών), στην Ευρώπη η συζήτηση επικεντρώθηκε στην αυθαίρετη βία των δυνάμεων που είναι επιφορτισμένες με τη διαχείριση διαδηλώσεων. Οι δεκάδες βαριοί τραυματισμοί στη Γαλλία κατά τη διάρκεια των Κίτρινων Γιλέκων αλλά και επόμενων μεγάλων κινητοποιήσεων έφεραν στο προσκήνιο τους αυταρχικούς μετασχηματισμούς της αστυνόμευσης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή