Το βίντεο έχει γυριστεί στην αυλή κάποιου σπιτιού. Αυλή μεγάλη, περιποιημένη, στρωμένη με πλάκες και παρτέρια, φτιαγμένη για παιδικά παιχνίδια και οικογενειακές γιορτές. Αλλά κι έτσι να μην ήταν, γκαζοτενεκέδες να είχε και χώμα και λάσπη και σε μια γωνιά στοιβαγμένα ξύλα για τον χειμώνα, πρόχειρα σκεπασμένα με ένα νάιλον, το ίδιο θα ήταν. Υπάρχουν κάποιοι χώροι που, έτσι κι αλλιώς, μυρίζουν «ευτυχισμένες μέρες».

Από έναν τέτοιο χώρο, ο Τόμας Χαντ μιλάει για την οκτάχρονη κόρη του. Την περασμένη Παρασκευή είχε πάει να κοιμηθεί στο σπίτι μιας φίλης της. Αυτό που, παλιά, απολαμβάναμε ως μαξιλαροπόλεμο και σήμερα το λένε sleep over. Στις εφτά το πρωί του Σαββάτου, οι παλαιστίνιοι τρομοκράτες κάνουν έφοδο στο κιμπούτς όπου έμενε ο Χαντ. Σκοτώνουν, βιάζουν, σφάζουν, σέρνουν στον δρόμο γυναίκες, καίνε ζωντανές οικογένειες ολόκληρες. Μέσα σε αυτό το σκηνικό της απόλυτης βαρβαρότητας και του τρόμου ο Χαντ αγωνιά για την τύχη της κόρης του. Μετά από ώρες μαθαίνει ότι είναι νεκρή. Και νιώθει μια τεράστια ανακούφιση. Αργότερα, από την αυλή όπου, ίσως, πριν από λίγες μέρες έπαιζε η οκτάχρονη, θα μιλήσει, με δάκρυα στα μάτια, στην κάμερα του διεθνούς τηλεοπτικού συνεργείου: «Αυτή ήταν η καλύτερη δυνατή είδηση που θα μπορούσα να μάθω. Ηταν είτε νεκρή είτε στη Γάζα. Και αν ξέρετε τι κάνουν στους ανθρώπους στη Γάζα, αυτό είναι χειρότερο από τον θάνατο. Δεν θα είχε φαγητό. Δεν θα είχε νερό. Θα ήταν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο γεμάτο με ένας Θεός ξέρει πόσους ανθρώπους. Και τρομοκρατημένη κάθε λεπτό, ώρα, μέρα και πιθανόν και τα επόμενα χρόνια. Ετσι ο θάνατος ήταν μια ευλογία. Μία απόλυτη ευλογία».

Τι μπορεί να κάνει έναν πατέρα να προτιμά τον θάνατο του μικρού παιδιού του από την πιθανότητα της ομηρείας του; Τι μπορεί να τον εξωθήσει στο να απεμπολήσει τόσο συνειδητά την ελπίδα; Να αποκαλεί ευλογία τη μεγαλύτερη απώλεια που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος; Η γνώση του κακού, του «τέρατος». Αυτό που εμείς εδώ μπορούμε κάπως να φανταστούμε ενώ εκείνοι εκεί το ζουν, το γνωρίζουν. Δεν είναι μία είδηση, ένα ρεπορτάζ στην τηλεόραση που σε αναστατώνει, σε σοκάρει αλλά, πολύ γρήγορα, περνάς στο επόμενο θέμα. Είναι η άλλη διάσταση που παίρνει ο χρόνος όταν ούτε να φανταστείς μπορείς την άνιση μάχη του δικού σου ανθρώπου, του δικού σου παιδιού με την  απόλυτη βαρβαρότητα, τη φρίκη που, όπως λέει ο Τόμας Χαντ, μπορεί να κρατήσει για χρόνια.

Ναι, οι Παλαιστίνιοι της Γάζας ζουν επίσης σε μία τραγική συνθήκη, χωρίς νερό, χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς προμήθειες, θύματα κι αυτοί ενός πολέμου που πιθανότατα δεν επέλεξαν, τουλάχιστον όχι όλοι. Θύματα κι αυτοί της Χαμάς, κατά κάποιον τρόπο, «όμηροί» της. Οπως «όμηροι» της πολιτικής του Χίτλερ ήταν χιλιάδες Γερμανοί (δεν ήταν όλοι οι Γερμανοί ναζί) που είτε δεν ήξεραν είτε δεν συμφωνούσαν με τις πρακτικές τους. Ετσι συμβαίνει σε έναν πόλεμο. Αθώα θύματα υπάρχουν και από τις δύο πλευρές. Ωστόσο το Ολοκαύτωμα θα παραμένει το μεγαλύτερο – και μη συγκρίσιμο με οτιδήποτε άλλο – έγκλημα της νεότερης παγκόσμιας Ιστορίας. Διότι σε κάποια θέματα δεν υπάρχουν ισορροπίες.

Να αγαπιέστε, να μη μαλώνετε

Αυτές τις μέρες, κυκλοφορεί μία φωτογραφία στο Διαδίκτυο. Ενα εβραιόπουλο και ένα μουσουλμανάκι ατενίζουν αγκαλιασμένα το μέλλον. Και αυτό προτείνεται ως ευχή λύσης του προβλήματος. Μιλάμε για παραλήρημα λυρισμού και αφέλειας. Οταν δεν γίνεται εκ του πονηρού. Διότι, εκ του πονηρού, είναι σαν να δίνει άφεση στη Χαμάς.

Επίσης κυκλοφορούν και κάτι «αστυνόμοι συνείδησης» που θεωρούν «οπαδιλίκι» να μην αναγνωρίσεις, στις δεδομένες συνθήκες, το δίκιο των Παλαιστινίων «που δεν είναι όλοι με τη Χαμάς» και μπλα μπλα μπλα. Η Ιστορία όμως δεν είναι επιτραπέζιο παιχνίδι. Δεν μπαίνουν συγχρόνως όλα τα στοιχεία στο τραπεζι. Υπάρχουν προτεραιότητες. Και ένα άλλο που λένε οι επιστήμονες της επικοινωνίας. Οταν αναφέρεσαι σε κάτι, για παράδειγμα «αποτρόπαια, καταδικαστέα, επαίσχυντα, εγκλήματα αυτά που κάνει η Χαμάς» και κοτσάρεις στη συνέχεια και ένα «αλλά», αυτό το «αλλά» ακυρώνει ό,τι έχει προηγηθεί.