Τα προηγούμενα χρόνια κάθε φορά πριν η Ευρωλίγκα αρχίσει σκεφτόμουν το ίδιο πράγμα: πως στην Ελλάδα, οι πιο πολλοί οπαδοί του Ολυμπιακού και του ΠΑΟ, τυφλωμένοι κομμάτι από την αγάπη για τις ομάδες τους, κάνουν ένα λάθος: ξεχνούν τι έγινε ένα χρόνο πριν ή τι γίνεται γενικά στη διοργάνωση. Πάντα επιθυμούσα να θυμίσω μερικά απλά πράγματα και το έκανα. Θύμιζα ότι η Ευρωλίγκα δεν είναι πλέον η διοργάνωση που κερδίζεται από ομάδες που παίζουν με σκληρές άμυνες και συνέχεια στα «κόκκινα», αλλά από ομάδες που μπαίνουν στην οκτάδα αντιμετωπίζοντας την κανονική περίοδο διαδικαστικά. Θύμιζα πως οι έδρες δεν μετράνε όσο νομίζουμε. Θύμιζα ότι σπάνια μια ομάδα έχει κάνει εντυπωσιακά πράγματα έχοντας αλλάξει πολύ το καλοκαίρι. Φέτος δεν λέω τίποτα από αυτά και για το καλό των ελληνικών ομάδων ελπίζω φέτος να μην ισχύουν. Ο Ολυμπιακός από τα φιλικά ματς είναι φανερό πως ετοιμάζεται να στηριχτεί περισσότερο από ποτέ στη σκληρή του άμυνα. Ο ΠΑΟ πρέπει να αποδείξει πως κι αλλάζοντας όλους τους παίκτες σου μπορείς να πετύχεις κάτι σπουδαίο – ειδικά αν οι παίκτες που ήρθαν είναι καλοί και ακριβοπληρωμένοι. Και τέλος και οι δυο ελληνικές ομάδες πρέπει να ποντάρουν στις έδρες τους. Να νιώσουν οι παίκτες τους πως αυτές δίνουν νίκες.

Παλιά

Η διοργάνωση έχει αλλάξει πολύ, αργά αλλά σταθερά, από τότε που άλλαξε το φορμάτ και έχει γίνει ένα κανονικό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Η παλιά φόρμουλα, με το περίφημο top 16 και τους δυο ομίλους, έδινε στις ελληνικές ομάδες τη δυνατότητα να μην αγωνίζονται με όλους τους δυνατούς αντιπάλους στη διοργάνωση και να κάνουν και λιγότερα ταξίδια – να καταπονούνται λιγότερο. Επειδή έπαιζαν σε ένα εύκολο πρωτάθλημα, όπως το ελληνικό, είχαν σχεδόν πάντα ένα περίσσευμα ενέργειας: τώρα αυτά δεν ισχύουν. Από την ώρα που η διοργάνωση άλλαξε, επιβραβεύονται όσοι έχουν πολλές λύσεις, όσοι σκοράρουν εύκολα, όσοι ξέρουν από καταπόνηση, όσοι στα ταξίδια χρησιμοποιούν ιδιωτικά αεροπλάνα: οι ελληνικές ομάδες δεν έχουν τέτοιες πολυτέλειες. Βέβαια ο χωρίς πολυτέλειες Ολυμπιακός βρέθηκε δυο σεζόν σερί στο Final 4. Aλλά με τη φυγή του Βεζένκοφ και του Σλούκα είναι σαν από αυτές τις σεζόν να έχουν περάσει χρόνια: φέτος η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα πρέπει να τα κάνει όλα πολύ διαφορετικά. Για τον ΠΑΟ δε η δυσκολία είναι πραγματικά πρωτόγνωρη: ποτέ στην ιστορία της ομάδας δεν έχει υπάρξει καλοκαιριάτικα μια τέτοιου είδους επαναστατική αλλαγή ρόστερ.

Πίστη

Το καλό είναι ότι παρά το νέο της format η Ευρωλίγκα επιτρέπει διακρίσεις σε αυτούς που δουλεύουν πολύ και σωστά. Πέρυσι η Παρτιζάν θα αγωνιζόταν στο Final 4 αν δεν μπέρδευε τα πράγματα η κλωτσοπατινάδα στο δεύτερο ματς με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Στους «8» μπήκε η σοβαρή Ζαλγκίρις κι όχι η πάμπλουτη Αρμάνι Μιλάνο. Εφτασε στο στο Final 4 η σχετική άπειρη Μονακό – για πρώτη φορά στην ιστορία της – ενώ ο Ολυμπιακός, που σαφώς δεν έχει το μεγαλύτερο μπάτζετ στην Ευρώπη έχασε το τρόπαιο από ένα σουτ του Γιουλ στο φινάλε. Φυσικά η διοργάνωση έχει και τις σταθερές της. Τι κι αν η Μπασκόνια έπαιξε ωραίο μπάσκετ; Στο Κάουνας για τα τελικά πήγαν η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ Μαδρίτης που γύρισε με το τρόπαιο. Αλλά παρά τον θρίαμβο της Βασίλισσας, το τελικό συμπέρασμα όποιου την Ευρωλίγκα παρακολουθεί, είναι πως περιθώρια διάκρισης υπάρχουν για όλους: αρκεί να υπάρχει μεγάλη πίστη.

Σκόρερ

Τι μου λείπει από τις ελληνικές ομάδες που θα είναι αντιμέτωπες στο ΟΑΚΑ πρώτη αγωνιστική; Από τον Ολυμπιακό μου λείπει αυτό που ο προπονητής του λέει πως δεν του χρειάζεται, δηλαδή ένας περιφερειακός σκόρερ ικανός να βγει μπροστά όταν η ομάδα κολλάει. Στο πιο ενδιαφέρον από τα φιλικά που έδωσε ο Ολυμπιακός, αυτό με τη Μακάμπι στην Κύπρο, οι περιφερειακοί του ήταν εξαιρετικοί στο πρώτο ημίχρονο και του έδωσαν ένα αβαντάζ 16 πόντων – όταν όμως η ομάδα του Κάτας στο δεύτερο ημίχρονο έσφιξε την άμυνά της το αβαντάζ χάθηκε. Οι διεισδύσεις ήταν ελάχιστες, το παιχνίδι από το post πολύ λίγο και η μόνη λύση ήταν το τρίποντο – όλα έγιναν ένα παιχνίδι ρουλέτας δηλαδή. Το λέω πριν η διοργάνωση αρχίσει: έτσι όπως είναι φτιαγμένος ο Ολυμπιακός στα καλά του βράδια θα είναι τόσο σκληρός που οι αντίπαλοι θα αναρωτιούνται πού έμπλεξαν, αλλά στα δύσκολα βράδια όλοι θα αναζητούν τον ήρωα της μιας βραδιάς. Το καλό για την ομάδα του Μπαρτζώκα είναι ότι οι αντίπαλοι δεν θα κυνηγάνε τον Σλούκα γνωρίζοντας πως αν αυτός δεν βρει τρόπους να τρέξει με την μπάλα, ο Ολυμπιακός θα είναι προβλέψιμος – Σλούκας δεν υπάρχει: τίποτα δεν θα είναι προβλέψιμο.

Αταμάν

Κι ο ΠΑΟ; Ο ΠΑΟ χρειάζεται πρώτα από όλα να δέσει. Στα φιλικά μου φάνηκε πως χρειάζεται έναν τουλάχιστον καλό παίκτη ακόμα – αλλά έλειψε ο τραυματίας Βιλντόζα στον οποίο ο Αταμάν ποντάρει. Φυσικά χρειάζεται ο ΠΑΟ να κάνει και στόχο του τη διάκριση στην Ευρωλίγκα: τη διάκριση αυτή ονειρεύεται ο κόσμος του ΠΑΟ που καμαρώνει για τα έξι αστέρια στη φανέλα – όλα τα άλλα, συμπεριλαμβανομένου και του πρωταθλήματος τα θεωρεί κάτι λιγότερο σημαντικό. Αλλά δεν ξέρω αν ο ιδιοκτήτης του Δημήτρης Γιαννακόπουλος το βλέπει έτσι. Για αυτόν δυο χρόνια χωρίς πρωτάθλημα είναι πολλά.

Ολοι

Περιττό να πω πως παλιοί και νέοι αντίπαλοι περιμένουν τις δικές μας ομάδες έχοντας πάρει τα μέτρα τους. Κάποιοι από τους ήρωες της Ρεάλ Μαδρίτης (Γιουλ, Ρούντι, Ταβάρες κ.λπ.) κουβαλάνε ένα ακόμα δύσκολο χρόνο στην πλάτη αλλά γύρισε ο Καμπάτσο στην παρέα. Η Μπαρτσελόνα έχασε τον Μίροτιτς, αλλά έκανε μια ελκυστική ανανέωση. Η Μονακό πρόσθεσε έναν ακόμα σκόρερ στο οπλοστάσιό της: τον πρώην ΝΒΑερ Κέμπα Γουόκερ. Η Αρμάνι που θα έχει επιπλέον τον Μίροτιτς, τον Μαντάο Λο και τον Πόθρες θα είναι καλύτερη από πέρυσι. Η Φενέρ με Ιτούδη, Παπαγιάννη, Καλάθη και Ντόρσεϊ θα είναι πολύ ελληνική – δηλαδή επικίνδυνη. Η Εφές έχασε τον Μίσιτς αλλά έχει πάντα τον Λάρκιν και αρκετούς πρωταθλητές Ευρώπης. Και υπάρχει και ο Ομπράντοβιτς που σχεδιάζει κάθε καλοκαίρι πώς θα μας καταπλήξει τον χειμώνα – η Παρτιζάν του θα είναι μπελάς. Οπως και η Μακάμπι, η Μπάγερν Μονάχου, ο Ερυθρός Αστέρας και η Βίρτους Μπολόνια: κανείς δεν χαρίζει τίποτα. Κι επειδή στα play offs μπαίνουν δέκα ομάδες όλοι κάτι θα κυνηγούν. Μέχρι τέλους.