Σε διάφορα επίπεδα η συλλογική συμπεριφορά της ΕΕ έχει δείξει πως υπακούει σε double standards και προωθεί πολιτικές που δύσκολα μπορούν να περάσουν αλώβητα τον έλεγχο της υποκρισίας. Οι μηχανισμοί λήψης αποφάσεων, που αντανακλούν τις θέσεις των κρατών μελών καταλήγουν σε πορίσματα, που στη συνέχεια επιβάλλουν πολιτικές, πάνω στη λογική πως όλοι οι εταίροι τελικά συμφωνούν και πως έτσι εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης. Είναι όμως έτσι; Μήπως οργανωμένες μειοψηφίες προβάλλουν με πειστικό τρόπο τα επιχειρήματα οικονομικών συνήθως συμφερόντων και, διαστρεβλώνοντας το πολιτικό κλίμα των κοινωνιών, επιβάλλουν κάθε άλλο παρά συμφέρουσες για τους πολλούς πολιτικές;

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ