Η «επιστροφή στην κανονικότητα» ήταν το φάντασμα που πλανιόταν πάνω από την Ελλάδα μετά τη χρεοκοπία. Σαν μια συλλογική επιθυμία να τελειώνουμε με την ελληνική «ιδιαιτερότητα» που μας ταλαιπώρησε στη διάρκεια της κρίσης της ευρωζώνης. Οι πολυκρίσεις που ακολούθησαν έδειξαν ότι δεν ζήσαμε ένα κακό όνειρο αλλά μια νέα πλανητική κατάσταση που μας περιλαμβάνει. Δεν επιστρέφουμε στα γνωστά αλλά αναγκαζόμαστε να προσαρμοστούμε και να αντέξουμε το ανησυχητικό άγνωστο που ήδη έχει έλθει. Αλλά και στον δικό μας εθνικό μικρόκοσμο, μεσούντος του καλοκαιριού, οι φωτιές, οι εκτεθειμένες βόμβες της Αεροπορίας, οι παρανομίες στις παραλίες του υπερτουρισμού, οι χουλιγκάνοι υπάνθρωποι, θύμισαν ότι το σαράκι της ανικανότητας και της ανευθυνότητας συνεχίζει να τρώει τους κρατικούς και αυτοδιοικητικούς μηχανισμούς. Η καθημερινότητα στην Ελλάδα σπάνια είναι κανονική. Να μια χρήσιμη υπενθύμιση τόσο για τη ΝΔ που αρχίζει άσχημα τη νέα θητεία, όσο και για τον ΣΥΡΙΖΑ που ψάχνεται – δεν είναι ανάγκη να ελπίζει σε μια εθνική καταστροφή «γιατί η κανονικότητα δεν τον ευνοεί».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή