Η νέα κανονικότητα

Η τελική αποτίμηση προφανώς θα γίνει μετά τις 25 Ιουνίου, όταν θα αναδειχθεί πλήρως η εικόνα της πολιτικής σκηνής που θα «τρέξει» τη χώρα έως το τέλος της δεκαετίας. Αλλά η 21η Μαΐου έχει προϊδεάσει για τις ανατροπές και την επαναφορά του εκκρεμούς σε μια φάση που έρχεται πιο κοντά στην προμνημονιακή περίοδο. Η βασική διαφορά, ωστόσο, όπως διαπιστώνουν μια σειρά αναλυτών σε μια πρώτη προσέγγιση ενός αποτελέσματος που έχει ήδη μετακινήσει τις πολιτικές πλάκες, έχει να κάνει με τις δεξαμενές των ψηφοφόρων που κινούνται εκτός συστημικότητας. Οι 16 μονάδες που συγκέντρωσαν τα κόμματα εκτός Βουλής αποτελούν το δεύτερο μεταπολιτευτικό ρεκόρ μετά τις 19 μονάδες στις πρώτες κάλπες του 2012. Αλλά η πολιτική ατμόσφαιρα δεν έχει επιστρέψει σε εκείνη την περίοδο. Οι αριθμοί για το ακροβολισμένο ακροατήριο μπορεί να οδηγήσουν σε μια οφθαλμαπάτη – στην πραγματικότητα, η 21η Μαΐου σηματοδοτεί και μια συλλογική προσπάθεια για επιστροφή στην κανονικότητα. Το 16% που εξακολουθεί να αναζητεί διέξοδο σε σχηματισμούς και μορφώματα εκτός πλαισίου δεν είναι απομεινάρι μόνον της μνημονιακής περιπέτειας, αλλά οι ρίζες του είναι βαθύτερες και αναζητούνται πίσω στη δεκαετία του ΄90. Και σε έναν βαθμό μπορεί να εξηγούν και τους υπόγειους διαύλους που καταγράφονται τις δύο τελευταίες δεκαετίες ανάμεσα σε μια ριζοσπαστική Αριστερά και τη λεγόμενη καραμανλική Δεξιά.