Αφρογράφοι

Να γράφεις πάντα για αυτόν που βρίσκεται στον αφρό. Θα σε ανεβάσει.  Κανόνας. Αρθρογράφοι που γίνονται αφρογράφοι αρπάζονται όχι ακριβώς από την επικαιρότητα αλλά από την, έστω στιγμιαία, διασημότητα. Εχουν πάντα θέμα τους έναν αθλητή, έναν αοιδό, κάποιον που  βρίζει, κάποιον σκανδαλοποιό, γενικά αυτούς που αναδύονται στον αφρό των ημερών, ώστε οι τελευταίοι να πάρουν «επ’ ώμου» το κείμενο που τους αφορά, που αναφέρεται ακόμα και επικριτικά σε αυτούς, και να το διασπείρουν. Είτε θετικά είτε αρνητικά, οι μέτοχοι της επικαιρότητας, οι επικαρπωτές, αναλαμβάνουν τη «νομιμοποίηση» του κειμένου, αφού το ίδιο, στα συνήθως φτωχά λογικά χαρακτηριστικά του και την κοινότοπη γλώσσα, δεν μπορεί. Εχουν προσχωρήσει και διανοούμενοι στην αφρογραφία, στραβώνονται όλη μέρα στο Facebook, σχεδόν δέσμιοι μιας ατιθάσευτης και πεινασμένης φιλαρέσκειας, καβαλούν το επικαιρικό πρόσωπο για να «καθαρίσει» για λογαριασμό τους. Η αφρογραφία συνήθως θέλγει τα κόμματα και το πολιτικό προσωπικό. Συχνά αιχμαλωτίζονται, επενδύοντας στο λατρευτό τίποτα. Στο θελκτικό άδειο. Τα κόμματα θέλουν να διανθίσουν το ρόστερ τους με διασημότητες. Πολύ συχνά οι διασημότητες, θνησιγενείς ή αξιόλογες, δεν φαίνονται αντάξιες της  συλλογικής ανάθεσης. Π.χ. Ο γνωστός παλαιός, ταλαντούχος ποδοσφαιριστής  αναδεικνύεται σε ακροδεξιό ήρωα του Τwitter,  καθηλωμένος σε έναν πρωτόγονο μανιχαϊσμό. Διάσημοι (ενίοτε και ολυμπιακοί) αθλητές ή επιτυχημένοι καλλιτέχνες δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από την  ασημαντότητα όταν ανέλαβαν πολιτικό ή θεσμικό ρόλο. Οι αφρογράφοι τότε γίνονται ασημαντογράφοι.