Η ελληνική οικονομία έχει, ακόμα, στις πλάτες της τα βάρη από την τραυματική εμπειρία της μεγάλης κρίσης και των διαδοχικών Μνημονίων. Η de facto χρεοκοπία της χώρας οφειλόταν σε δομικούς παράγοντες. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 το πολιτικό και οικονομικό σύστημα είχαν επενδύσει σε ένα εσωστρεφές παραγωγικό μοντέλο, στο οποίο κυριαρχούσαν ο υπέρμετρος δανεισμός, η σταδιακή εγκατάλειψη του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα και οι επενδύσεις σε συγκεκριμένους κλάδους με χαμηλής και μέσης προστιθέμενης αξίας υπηρεσίες και προϊόντα. Στο πλαίσιο αυτό, το κράτος εμφανιζόταν ως ο ρυθμιστής – και αιμοδότης – ισχυρών συμφερόντων, διατηρώντας παράλληλα τις γνωστές παθογένειες των πελατειακών σχέσεων και της αναποτελεσματικής λειτουργίας. Το θαύμα της «ισχυρής Ελλάδας» κράτησε λίγο. Τις συνέπειές του τις πληρώσαμε βαριά και για πολύ καιρό.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή