Το πρόβλημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων αντικατοπτρίζει τις παθογένειες τόσο της ελληνικής οικονομίας όσο και του πολιτικού μας συστήματος. Πολλά μπορούν να λεχθούν για τα κριτήρια δανειοδότησης και τον εναγκαλισμό με το κράτος, πάνω στα οποία στηρίχθηκε η οικονομική ανάπτυξη των δεκαετιών 1950-1960, και οι προβληματικές της δεκαετίας του 1980. Η ευμάρεια στη δεκαετία του 2000 συνοδεύθηκε από δανειοδοτήσεις δίχως βάσιμο υπόβαθρο αποπληρωμής. Αλλοτε με ευθύνη του δανειολήπτη, άλλοτε με ευθύνη της τράπεζας, ενίοτε αμφοτέρων. Και με την αμεριμνησία ότι τα προβλήματα μπορούν να μεταφερθούν αλλού – μέσω τιτλοποιήσεων σε ξένες αγορές. Ολα αυτά τα συνέτριψε η τεράστια δημοσιονομική κρίση της προηγούμενης δεκαετίας – για την οποία πρώτιστη ευθύνη έχει το κράτος – με τον δικό του δανεισμό, εκούσιο για τις ξένες αγορές, και αναγκαστικό για τις εγχώριες. Η κρίση αλλά και οι πειραματισμοί με το ευρώ αποσάρθρωσαν το πλαίσιο στο οποίο λειτουργούσαν οι ελληνικές επιχειρήσεις – νομισματικό, παραγωγικό, συναλλακτικό. Οι τράπεζες πράγματι επωμίστηκαν μέρος του δημόσιου χρέους. Η επιβίωσή τους εξάλλου δεν αφορούσε μόνο τις ίδιες, αλλά είχε συστηματική σημασία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή