Η Αλεξανδρούπολη των τρένων και των παλαιστών

…Η γειτονιά μου ήταν δύο γειτονιές. Και οι δυο περικυκλωμένες με σιδηροδρομικές γραμμές και δρομολόγια τρένων. Τα δωμάτια όπου κοιμόμουν γέμιζαν από αναμνήσεις σφυριγμάτων, μαύρων καπνών από ταξιδιάρικο κάρβουνο και νανουριστικές απολήξεις αναχωρήσεων ή αφίξεων. Προτιμούσα τις αναχωρήσεις που απογείωναν τη φαντασία. Οι αφίξεις σήμαιναν «τέλος», μια λέξη που ακόμη με ανησυχεί… Οι γειτονιές, που συμπυκνώνονταν σε μια γειτονιά, σήμερα δεν υπάρχουν. Οπως και τα παλιά τρένα, οι παλιοί σιδηροδρομικοί, οι παλιοί σταθμοί, οι παλιοί ταξιδιώτες, ο παλιός των ημερών… Εγώ. Λοιπόν, ας πάμε καμιά χιλιάδα χιλιόμετρα προς τα βόρεια. Στα βόρεια που μόνο τελευταία το γεωγραφικό δαιμόνιο του Νεοέλληνα ανακάλυψε μαζί με πρωτάκουστα τοπωνύμια, όπως Εβρος, Θράκη, Διδυμότειχο μπλουζ, Ορεστιάδα («ο Νίκος είχε άδεια από τη μονάδα, υπηρετούσε κάπου στην Ορεστιάδα…»).