FY: «Πάντα συνέβαιναν αυτά, τώρα το θυμηθήκαμε;»

«Είναι σαφώς διαφορετικές οι συνθήκες σε σχέση με εκείνες που επικρατούσαν όταν ξεκινούσα. Πολύ περισσότερος κόσμος, πολύ ανεβασμένα τα budget. Μας αντιμετωπίζουν πια περισσότερο ως επαγγελματίες σε σχέση με την εποχή που είχε αρχίσει να συζητείται αυτό το είδος. Τότε δηλαδή που είχαν αρχίσει να ακούγονται τα πρώτα τραπ τραγούδια». Σαν και εκείνο που είχε γράψει ο νεαρός τράπερ FY και παίζονταν όπου υπήρχαν ηχεία – ακόμη και σε πανηγύρια κάτι που καθόλου δεν τον ενοχλούσε, όπως εξηγούσε πριν από δυο χρόνια στα «ΝΕΑ»: «Ο κόσμος στην Ελλάδα είναι λαϊκός και αναζητά την καλοπέραση. Θέλει να ακούει μουσική και να χορεύουν όλοι μαζί. Το βρίσκω πολύ όμορφο. Είναι σημαντικό που αυτή την ξενόφερτη μουσική τη γουστάρουν πιο λαϊκοί άνθρωποι που δεν έχουν καμία επαφή με τη ραπ ή την τραπ». Οι τοποθετήσεις του παραμένουν οι ίδιες όχι όμως και οι απαιτήσεις που έχει γύρω από το τρόπο που κάνει τη δουλειά του αλλά και που χτίζει την περσόνα του: «Κάποτε μπορεί να μην με ενδιέφερε πώς θα μπω μέσα στο μαγαζί. Τώρα απαιτώ να μπω κυριλέ, να έρθουν να με πάρουν, να με βγάλουν, να καθίσω κάπου σωστά. Αλλά και στις εκτός Αθηνών εμφανίσεις ζητάω να έχω δυο-τρία αεροπορικά για άτομα που θέλω να με συνοδεύουν – συνεργάτες ή και φίλους μου». Ο FY παρατηρεί ότι όλα αυτά τα χρόνια στην εν λόγω μουσική σκηνή, οι συνθήκες που επικρατούν είναι οι ίδιες. Αρκεί να ρίξει μια ματιά στα social media αυτών των καλλιτεχνών για να το διαπιστώσει. «Γιατί ξαφνικά πάλι το θυμήθηκαν; Πάντα συμβαίνει αυτό, πάντα. Απλώς δεν ήταν οι κάμερες μπροστά. Γιατί γίνεται; Οι ράπερ ξεχωρίζουν γιατί γράφουν αυτά που ζουν». Οι στίχοι τους είναι μια ατελείωτη αφήγηση παραβατικότητας – ναρκωτικά, πιστόλια και τσαμπουκάδες. Ζουν δηλαδή μέσα στην παρανομία; «Οι πιο πολλοί, ναι. Υπάρχει επίσης μεγάλος εγωισμός. Αν επιχειρήσουμε να τον αναλύσουμε θα χαθούμε σε θεωρίες. Εν συντομία μπορώ να πω ότι εγώ έχω μεγαλώσει διαφορετικά. Εγώ είμαι στον κόσμο μου. Δεν με αφορά κανείς».