Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Να εξομολογηθώ κάτι. Σήμερα περίμενα «TA ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» πώς και πώς για έναν επιπλέον λόγο: γιατί με την εφημερίδα μπορεί κανείς να πάρει το «Ηρωες του Στέλιου Ανεμοδουρά», αυτή την ειδική έκδοση που επιμελούνται ο Γιώργος Βλάχος, ο Νίκος Νικολαΐδης και ο Γιώργος Παπαδάκης - δεν γνωρίζω κανέναν από τους τρεις, αλλά τους ευχαριστώ από καρδιάς όλους για την εξαιρετική δουλειά.
Μορφές
Με βάση τους υπολογισμούς μου το δεύτερο μέρος του τρίτομου αφιερώματος στους μεγάλους ήρωες των κάποτε πιτσιρικάδων αναγνωστών θα έχει πολύ Μπλεκ, δηλαδή αρκετές αναφορές στις ιστορίες που στάθηκαν αιτία για το σουξέ του εικονογραφημένου περιοδικού για περισσότερο από δεκαπέντε χρόνια. Μερικές από αυτές τις ιστορίες ήταν ποδοσφαιρικές, δηλαδή αφορούσαν καριέρες φανταστικών ποδοσφαιριστών, συνήθως Βρετανών. Η πιο χαρακτηριστική ιστορία ήταν αυτή του Ρόι Ρέις, ποδοσφαιριστή αρχικά και προπονητή της Μέλτσεστερ Ρόβερς στη συνέχεια, αλλά ο Ρόι ανήκει περισσότερο στη μυθολογία του περιοδικού Αγόρι. Στον Μπλεκ σταδιοδρόμησαν άλλες μεγάλες μορφές. Ο Μπεν Λίπερ ο τερματοφύλακας γιατρός, που δεν έχασε το κέφι του για το ποδόσφαιρο ακόμα κι όταν εξαιτίας ενός αεροπορικού δυστυχήματος παραλίγο να πεθάνει. Ο «Κένι Κοξ το Αγρίμι», ένας ατίθασος αλλά εξαιρετικά προικισμένος καβγατζής ποδοσφαιριστής που θύμιζε Τζορτζ Μπεστ. Ο κόουτς Τζέιμι Στιούαρτ στον οποίο μια μυστηριώδης «Φωνή» (αυτός ήταν ο τίτλος της σειράς) έδινε οδηγίες για το σε ποιους ποδοσφαιριστές του πρέπει να στηριχτεί, καλώντας τον από έναν τηλεφωνικό θάλαμο. Ο θρυλικός Λέσλι Τόμσον, που κούτσα κούτσα έφτανε προς τη δόξα κι άλλοι πολλοί.
Κοινό
Τι κοινό είχαν όλοι αυτοί; Πέρα από το ότι έκαναν καταπληκτικά πράγματα στο γήπεδο επηρέασαν εντυπωσιακά το ποδοσφαιρικό γούστο της γενιάς μου: αν π.χ. όλοι οι σημερινοί πενηντάρηδες είναι αγγλόφιλοι αυτό δεν οφείλεται στο ότι τα ματς του αγγλικού πρωταθλήματος μεταδίδονταν μεσημέρι στην ΕΡΤ2, αλλά στα μαγικά του Ρόι Ρέις.
Περίοδος
Κάθε καλοκαίρι όταν φτάνει η περίφημη περίοδος των μεταγραφών καταλαβαίνω πόσο διαφορετικά από μας έχουν μεγαλώσει οι οπαδοί που σήμερα αποτελούν το περίφημο δυναμικό κοινό της εξέδρας - δεν μιλάω ούτε για χούλιγκαν, ούτε για «οργανωμένους», αλλά για 20άρηδες και 25άρηδες που ακόμα κι αν δεν πηγαίνουν στο γήπεδο, ξοδεύουν ώρες ολόκληρες για να μάθουν τι μεταγραφές θα κάνει η ομάδα τους, ποια είναι τα σχέδια του προπονητή της, τι εκπλήξεις θα γίνουν μέσα στο καλοκαίρι κ.λπ. Από τις ηλικίες αυτές περάσαμε κι εμείς που σήμερα είμαστε μεγαλύτεροι. Τότε που ήμασταν εμείς σε αντίστοιχες ηλικίες δεν υπήρχε Ιντερνετ: πηγαίναμε και αγοράζαμε αθλητικές εφημερίδες πρωί πρωί - οι πιο ανυπόμονοι τηλεφωνούσαμε και βράδυ στις εφημερίδες για να μάθουμε αν «έσκασε η βόμβα» κ.λπ. Κατά βάθος περιμέναμε το Ρόι Ρέις, τον Μπεν Λίπερ, τον Τζίμι Γραντ με τα μαγικά του παπούτσια. Τη δεκαετία του '80 και τουλάχιστον μέχρι το 1995, ξέραμε ότι στην Ελλάδα δύσκολα θα ερχόντουσαν οι πρωταγωνιστές των Μουντιάλ κι ότι καλοκαιριάτικα θα υποδεχόμασταν κάποιους αγνώστους - ε και; Μήπως άγνωστοι δεν ήταν κι αυτοί που μας μεγάλωσαν μέχρι να τους αγαπήσουμε βλέποντας τα μαγικά τους στα Μπλεκ;
Ξένοι
Υπάρχει σήμερα μια ανάλογη προσμονή για ποδοσφαιρικούς ήρωες; Και ναι και όχι - κι αυτό είναι το ωραίο καλοκαιρινό παράδοξο. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και μετά άρχισαν να έρχονται εδώ κι αρκετοί γνωστοί ξένοι παίκτες - εννοώ παίκτες που μπορεί να τους είχαμε δει στην τηλεόραση προηγουμένως. Ηρθαν ο Ζιοβάνι κι ο Ριβάλντο, ο Σαβιόλα κι ο Σισέ, ο Ζιλμπέρτο Σίλβα και ο Κοντρέρας, ο Γκαμάρα και ο Ιμπαγάσα, ο Καρεμπέ και ο Μπεργκ κι άλλοι πολλοί. Ολους αυτούς ωστόσο δεν τους περίμεναν πιτσιρικάδες που μεγάλωσαν με το Μπλεκ και το Αγόρι, αλλά πιτσιρικάδες που μεγάλωσαν με το Football Manager και το FIFA Pro - με άλλες δηλαδή παραστάσεις. Οπως κι εμείς στον καιρό μας έτσι κι αυτοί σήμερα έχουν λογιών λογιών υψηλές προσδοκίες: μόνο που ενώ εμείς περιμέναμε «παικταράδες» (γιατί στα Μπλεκ κυρίως είχαμε δει πολλούς τέτοιους, πριν καν πάμε στο γήπεδο) οι σημερινοί πιτσιρικάδες δεν ξέρω τι ακριβώς περιμένουν. Το λέω γιατί με αυτά που ακούω να λένε γελάω. 'Η τρομάζω.
Συνδυασμοί
Ο μέσος έλληνας πιτσιρικάς που έχει μεγαλώσει μπροστά σε ένα pc κριτικάρει πλέον τους προπονητές, όχι με βάση το τι έχει δει, αλλά με βάση τα παιχνίδια που έχει παίξει: περιμένει από τις ομάδες να δει αυτοματισμούς, να δει γκολ που είναι αποτέλεσμα μαγικών συνδυασμών, να δει παίκτες που τρέχουν ασταμάτητα κ.λπ. Από την άλλη, χάρη στο Football Manager, έχει γνώμη για τους πάντες και τα πάντα. Εχοντας παίξει άπειρες ώρες έχει κάνει δεκάδες αγοραπωλησίες παικτών, έχει κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ (πιο πολλές φορές από τον Αντσελότι), έχει γνώμη για παίκτες από το πρωτάθλημα Βελγίου (ή από αυτό της Ιαπωνίας) γιατί τους έχει ανακαλύψει. Περιμένει να δει «ψαγμένες μεταγραφές» και «λαβράκια», ξέρει το συμβόλαιο του Ντιμπάλα και του Καμπελά, απορεί γιατί ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ δεν ανακάλυψαν τον Χάαλαντ νωρίς και τον έχασαν από την Μπορούσια Ντόρτμουντ και τη Μάντσεστερ Σίτι. Αν εμείς κάποτε, μαγεμένοι από τα κόλπα του Αλεξ Κοξ, περιμέναμε ότι θα εμφανιστεί ο Νόιμαν ή ο Εστερχάζι ή ο Τσου Λαλίνγκ και θα μοιράζουν ντρίπλες, ο σημερινός hard core ποδοσφαιρόφιλος νεαρός περιμένει να δει κόλπα που κάνουν τεχνικοί διευθυντές, δηλώνει πως ξέρει από διοίκηση, νιώθει έτοιμος να φτιάξει από την αρχή ένα Ολυμπιακό που θα κερδίσει το Τσάμπιονς Λιγκ με μπάτζετ μικρότερο από της Φούλαμ. Το έχει κάνει μια φορά Χριστούγεννα παίζοντας 22 ώρες μπροστά στον υπολογιστή - άρα γίνεται.
Τόμος
Περιμένω πώς και πώς να ξεφυλλίσω τον δεύτερο τόμο των Ηρώων του Στέλιου Ανεμοδουρά. Θα το κάνω όχι γιατί και η νοσταλγία μπορεί να είναι μια μορφή απόλαυσης, αλλά και γιατί πιστεύω πως αν ποτέ θελήσουμε πραγματικά να δημιουργήσουμε μια νέα γενιά πραγματικών ποδοσφαιρόφιλων (που θα αγαπάνε το σπορ πιο πολύ από τις μεταγραφές που δεν γίνονται) θα πρέπει να κάνουμε αυτές τις ιστορίες του Μπλεκ μάθημα στα σχολεία. Δεν τρέφω αυταπάτες: οι πιο πολλοί από τους πιτσιρικάδες, αν αυτό συμβεί, θα κάνουν κοπάνες για να πάνε να παίξουν FIFA Pro. Αλλά όσοι μείνουν θα καταλάβουν πως το ποδόσφαιρο είναι μια απόλαυση γιατί παίζεται όχι σε υπολογιστές, αλλά σε γήπεδα. Και γιατί σε αυτό πρωταγωνιστούν παίκτες αληθινοί. Παίκτες είπα; Λάθος. Ηρωες.
