Η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης

Οι γονείς του Αμερικανού Μπακαρί Χέντερσον αποχωρούν από τη δικαστική αίθουσα. Πόνος βουβός που δεν εκφράζεται, αποτυπώνεται στο βλέμμα, στη στάση του σώματος, στα αργά βήματα. Λίγο πριν είχαν ακούσει την έδρα να ανακοινώνει την ίδια απόφαση που είχε λάβει το πρωτόδικο δικαστήριο και με ελαφρύτερες ποινές για τους περισσότερους εκ των δολοφόνων που ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου για μια σέλφι τον γιο τους σε μπαρ στον Λαγανά. Πέντε χρόνια μετά, όλοι τους βρίσκονται εκτός φυλακής και ο μοναδικός που παρέμενε έγκλειστος, ετοιμάζει βαλίτσα. Οι δημοσιογράφοι προσπαθούν να αποσπάσουν μία δήλωση. Καμία κραυγή, καμία έξαλλη εκδήλωση οργής. «Είμαι πολύ απογοητευμένος, δεν μπορώ να καταλάβω πώς οι δικαστές δεν βλέπουν το βίντεο που λέει όλη την ιστορία για το τι συνέβη. Να τον χτυπούν μέχρι θανάτου 9 άτομα και να μη λαμβάνεται υπόψη; Είμαι πολύ απογοητευμένος» λέει ο πατέρας με φωνή που σπάει. Μέσα στην ίδια εβδομάδα δηλώσεις για άλλες δικαστικές αποφάσεις, άλλης λογικής, άλλου ύφους, άλλης αισθητικής. Εισαγγελική πρόταση για παραπομπή του Δημήτρη Παπαγγελόπουλου και παραπομπή του Νίκου Παππά στο Ειδικό Δικαστήριο: «Ο προεκλογικός σχεδιασμός της ΝΔ και η εργαλειοποίηση της Δικαιοσύνης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Στήνουν Ειδικά Δικαστήρια». Ο τίτλος της ανακοίνωσης δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο για ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης: «ανακοίνωση για τα Ειδικά Δικαστήρια που στήνει ο κ. Μητσοτάκης». Δύο μόλις ημέρες μετά, η Δικαιοσύνη ανακτά την ανεξαρτησία της με το που βγάζει αθωωτική απόφαση για τις ποινικές ευθύνες της Ρένας Δούρου στην τραγωδία της Μάνδρας: «Η ομόφωνη αθώωση της Ρ. Δούρου για τη Μάνδρα είναι ένα μήνυμα για το πού καταλήγει η σπίλωση προσώπων και η πολιτική σπέκουλα».