Η ελληνική δημόσια διοίκηση προσομοιάζει, κατά τον τύπο, προς τις λοιπές ναπολεόντειες διοικήσεις της Ευρώπης (Βέλγιο, Γαλλία, Ιταλία, Πορτογαλία) αλλά, κατά την ουσία της, έχει περισσότερες συγγένειες με τις διοικήσεις των χωρών της ΝΑ Ευρώπης και της Μεσογείου. Μια βαριά κληρονομία πελατειασμού επικαθορίζει τη λειτουργία και τη δομή του ελληνικού διοικητικού συστήματος. Mεταξύ εκείνων που βιώνουν τραυματικά τις πελατειακές πρακτικές των πολιτικών κομμάτων είναι και οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο. Η ευνοιοκρατία, παράγοντας διχαστικός και διαλυτικός για τη δημόσια διοίκηση, σε συνδυασμό μ’ ένα πλέγμα φόβου, μη ανάληψης πρωτοβουλίας και ευθύνης, δημιούργησε τον ιδεότυπο του κοινωνικά απαξιωμένου δημοσίου υπαλλήλου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή