Παράφωνες νότες

Η αλήθεια είναι ότι, στη χώρα μας, αυτές τις 50, σχεδόν, μέρες από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και τις φρικαλεότητες που διαπράττονται με θύματα άμαχους και παιδιά, οι μεγαλύτερες παραφωνίες ακούστηκαν στον χώρο της μουσικής. Και μάλιστα από όλο το φάσμα της. Από το έντεχνο έως το λαϊκό τραγούδι. Και από τον καρσιλαμά έως την όπερα. Θα μου πεις «Και γιατί κυρά μου είναι «παράφωνος» όποιος δεν συντάσσεται με τη δική σου ή, έστω, την τρέχουσα άποψη;». Μα η παραφωνία δεν είναι αυτό. Δεν είναι καν τα «Ναι μεν αλλά» ούτε οι ίσες αποστάσεις ούτε τα «Απ’ την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω» ούτε τα «Αμερικάνοι, φονιάδες των λαών» ούτε η οποιαδήποτε updated εκδοχή εκείνου του, από τα βάθη της δεκαετίας του 1970, «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» εν μέσω ενός επεκτατικού πολέμου που κάνει η Ρωσία εναντίον της Ουκρανίας. Είναι τα μπρος – πίσω, οι προφάσεις και, πάνω απ’ όλα, η εργαλειοποίηση του δράματος ενός λαού για μικροκομματικά συμφέροντα. Δεν πιστεύω να αμφιβάλει κανείς πλέον ότι η περίφημη συναυλία στα Προπύλαια, με τον Τσίπρα και τον Πολάκη να αλωνίζουν «πρώτο τραπέζι πίστα», ήταν μια συριζαϊκή, αντικυβερνητική εκδήλωση, μεταμφιεσμένη σε φιλειρηνική. (Αν και, η «κλείστρα» του event που φέρεται να ήταν η Σία Αναγνωστοπούλου, είχε διαβεβαιώσει κάποιους καλλιτέχνες ότι δεν πρόκειται να γίνει περατζάδα κομματικών στελεχών).