Το ελληνικό κράτος δικαίου μπορεί να μην είναι όσο αποτελεσματικό θα έπρεπε, ασφαλώς δεν είναι όσο ταχύ θα έπρεπε, στα βασικά του σημεία όμως είναι σαφές. Ισχύει, για παράδειγμα, το τεκμήριο της αθωότητας: «Οι ύποπτοι και οι κατηγορούμενοι τεκμαίρονται αθώοι μέχρι να αποδειχθεί η ενοχή τους σύμφωνα με τον νόμο». Και δεν ισχύει η θανατική ποινή: κάτι τέτοιο θα ήταν ασύμβατο όχι μόνο με τη δημοκρατία μας, αλλά και με τη συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Υπάρχουν πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι ο θάνατος των τριών κοριτσιών στην Πάτρα οφείλεται σε ένα έγκλημα όχι μόνο στυγερό και ανατριχιαστικό, αλλά πρωτοφανές, ενδεχομένως και στα παγκόσμια χρονικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι βασικές αρχές του κράτους δικαίου μπορεί να παραβιαστούν. Ηδη ασκήθηκε δίωξη στη μητέρα των κοριτσιών για τον θάνατο ενός από αυτά και οι ανακρίσεις βρίσκονται σε εξέλιξη. Δεν είναι λοιπόν δουλειά του πλήθους ούτε να ζητεί να πάρει τον νόμο στα χέρια του ούτε να αποφασίζει ποια ποινή θα επιβληθεί. Οι σκηνές που παρατηρήθηκαν τόσο στην Πάτρα όσο και έξω από την Ευελπίδων είναι απαράδεκτες.

Η συγκίνηση και η αγανάκτηση είναι δικαιολογημένες. Οπως έγραψαν χθες «ΤΑ ΝΕΑ», η υπόθεση αυτή είναι «μια γροθιά στο στομάχι των Ελλήνων». Η Δικαιοσύνη πρέπει όμως να αφεθεί να κάνει τη δουλειά της, ελεύθερα, απροκατάληπτα, χωρίς συναισθηματικές πιέσεις. Ωστε να τιμωρηθούν αυτοί που τυχόν διέπραξαν το έγκλημα και να αποκαλυφθούν εκείνοι που δεν ενδιαφέρθηκαν να το αποτρέψουν.