Ενας άνθρωπος, μόνος, που αντιστεκόταν

Η πρώτη μας επαφή με τον Χρήστο Σαρτζετάκη ήταν μετά την προβολή της ταινίας, την οποία είδε στο Παρίσι και αφού είχε αφεθεί ελεύθερος με την πτώση της χούντας. Ηταν σίγουρα κάποιους μήνες μετά τη Μεταπολίτευση. Ενώ ήξερε ότι πάνω του είχε φτιαχτεί ένας βασικός ρόλος (σ.σ.: του ανακριτή, τον οποίο υποδυόταν ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν), εγώ είδα έναν άνθρωπο απλό, χωρίς επιπόλαιους ενθουσιασμούς για την ταινία. Μου μίλησε με λόγια καθαρά και πολύ ενδιαφέρον για τον τρόπο που αποτύπωσα τα γεγονότα. Αυτό που ήθελα να δείξω ήταν έναν άνθρωπο μόνο του, που αντιστέκεται στο κλίμα της εποχής του. Τι ήταν ο ίδιος τότε; Ενας πρωτοδίκης που στεκόταν όρθιος απέναντι στις πιέσεις των βασιλέων και των στρατιωτικών, ενώ έβλεπε τον αντικομμουνισμό να φουντώνει. Επέμεινε όμως και έκανε την αποστολή του. Εδειξα, λοιπόν, τον σεβασμό που έχει ένας άνθρωπος για το επάγγελμά του. Και για να είμαι ακριβής στα γεγονότα, πήγαινα στη βιβλιοθήκη του γαλλικού πανεπιστημίου προκειμένου να διαβάσω όλες τις ελληνικές εφημερίδες της εποχής που υπήρχαν εκεί – ανάμεσά τους, φυσικά, «ΤΑ ΝΕΑ» και «Το Βήμα». Με τον Σαρτζετάκη μιλούσαμε τηλεφωνικά και στη συνέχεια και φυσικά τον πήρα τηλέφωνο για να τον συγχαρώ όταν εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τότε μάλιστα με προσκάλεσε να πιούμε καφέ στο γραφείο του, που ήταν το πρώην γραφείο της Φρειδερίκης. Αυτό που μου έκανε όμως πραγματική εντύπωση ήταν οι δύο τόμοι με τα απομνημονεύματά του, που μπορούν πλέον να διαβάσουν και οι νεότεροι νομικοί. Εκεί περιγράφει όλες τις πιέσεις που έζησε. Είναι γραμμένοι βέβαια στην καθαρεύουσα, την οποία εκείνος αγαπούσε, αλλά όταν τη μιλούσε με έκανε να χαμογελάω. Ηταν ένας άνθρωπος με τη δική του ειρωνεία για τη ζωή και μεγάλη αγάπη για τους Ελληνες.