Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Την ώρα που διαβάζετε τούτες τις γραμμές είναι σε εξέλιξη η συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσαν ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ το μεσημέρι της Πέμπτης κατά της κυβέρνησης με αφορμή την πρόσφατη διαχείριση του κύματος κακοκαιρίας «Ελπίδα». «Ο κ. Τσίπρας βλέποντας την πολιτική του απήχηση να φθίνει και το πολιτικό μέλλον του χώρου του να είναι αμφίβολο επιχειρεί μια κίνηση εντυπωσιασμού» σχολίασε σχεδόν αμέσως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Πηγές του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ διάβαζαν την όλη κίνηση ως πίεση στην κυβέρνηση. Από την Κουμουνδούρου διάβαζαν ως το πιο ευνοϊκό timing να πάνε σε «μομφή» κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη, αφού εκτιμούν πως αθροίζονται όλο και πυκνότερα ρεύματα δυσαρέσκειας και λόγω της κακοκαιρίας και του χάους του επιτελικού κράτους αλλά και λόγω δύο ακόμα παραμέτρων: της ακρίβειας και της κόπωσης από την πανδημία. Ο βαθύτερος δε σχεδιασμός θέλει η όλη δυσπιστία να φαίνεται ως καθολικό κοινωνικό αίτημα αλλά και ως αντιστροφή του λεγόμενου αντι-ΣΥΡΙΖΑ κύματος και όχι στενά ως κομματική υπόθεση. «Δεν πάει άλλο με την ανάλγητη κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη... Η πεποίθησή μου και η πεποίθηση της πλειονότητας των πολιτών είναι ότι η κυβέρνηση αυτή πρέπει να φύγει το συντομότερο δυνατό... Ηλθε η ώρα να φύγετε, κύριοι της κυβέρνησης, για να ανασάνει ο τόπος... Γιατί δεν μπορείτε να αντιμετωπίσετε την οργή της κοινωνίας με μισές συγγνώμες και δημοσκοπήσεις της χαράς. Να φύγετε γιατί δεν αξίζει στους πολίτες και στην κοινωνία τόση παρακμή» είπε εξάλλου ο Αλέξης Τσίπρας από την Αίθουσα της Γερουσίας της Βουλής κατά τη διατύπωση της πρότασης δυσπιστίας του κόμματός του.
Η απόφαση για πρόταση μομφής δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά εντάσσεται σε μια συνολικότερη στρατηγική δυναμικών κινήσεων του Αλέξη Τσίπρα «με στόχο την οριστική πτώση του καθεστώτος Μητσοτάκη», η οποία ξεκίνησε να ξεδιπλώνεται από τη συζήτηση του Προϋπολογισμού με τη διατύπωση του αιτήματος για εκλογές που επίσης αιφνιδίασε το Μέγαρο Μαξίμου, άφηναν να διαρρεύσει κομματικές πηγές. Αυτά βέβαια αφορούν την προφανή όψη της στρατηγικής Τσίπρα. Βαθύτερα καταγράφονται τρεις άλλοι παράγοντες. Ο Αλέξης Τσίπρας θέλει δικομματισμό. Με τον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ στον πολιτικό άξονα ως τον εναλλακτικό πόλο. Ξορκίζει κάθε σενάριο ασθενούς διπολισμού του ενάμισι κόμματος. Εξού και θέτει επίσης στο επίκεντρο της στρατηγικής του τη λεγόμενη προοδευτική διακυβέρνηση - με όρο όμως τον ίδιο και τον χώρο του πρώτους. Εδώ προστίθεται ο δεύτερος παράγοντας που συνέβαλε στη μεταβολή της στρατηγικής του. Αυτός δεν είναι άλλος από το ρεύμα ΠΑΣΟΚ που καταγράφουν στην κοινωνία όλες οι τελευταίες μετρήσεις σταθερά. Η ρευστοποίηση της κεντροαριστερής δεξαμενής, ο κίνδυνος επαναπατρισμού ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ προς τη Χαριλάου Τρικούπη (οι ίδιοι εξάλλου διατηρούν ασθενείς δεσμούς με την Κουμουνδούρου και μη ταύτιση με εκείνη), αλλά και ένας επιπλέον κίνδυνος το ΠΑΣΟΚ να γίνει ταμιευτήρας δυσαρέσκειας του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ - και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ της κυβέρνησης -, είναι στοιχεία που δεν μπορούν να υποτιμηθούν. Μια παράλληλη βέβαια ανάγνωση του αιφνιδιασμού Αλ. Τσίπρα είδε και βλέπει εδώ τη μετακίνηση της μπάλας από τα εσωκομματικά μέτωπα στην πολιτική αντιπαράθεση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τα εσωκομματικά του τίθενται για λίγο σε αναστολή αλλά παραμένουν ενεργά και θα κορυφωθούν στον δρόμο για το 3ο Συνέδριο του κόμματος που θα αρχίσει στις 31 Μαρτίου. Αυτά ως γνωστόν πυροδοτήθηκαν από τις αλλαγές για το κόμμα που έφερε ως προτάσεις ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και θα πάνε για ψήφιση στο συνέδριο μετά και το «Ναι» (με 11 «όχι») του Πολιτικού Συμβουλίου. Και εδώ ήταν μια εξέλιξη που δεν την έλεγες και ευμενή για την Κουμουνδούρου, αν και γνώριμη για τις παραδόσεις της ανανεωτικής Αριστεράς. Ο δημόσιος διάλογος δεν κρατήθηκε στα στενά όρια των κομματικών οργάνων. Λογικό. Η ίδια η ηγεσία κάλεσε για προσυνεδριακό διάλογο από το βήμα της «Αυγής» αλλά και του Τύπου. Εδώ όμως άρχισαν να γίνονται δημόσιες τοποθετήσεις για τις νέες αλλαγές που δεν διαβάζονται από όλους στην κατεύθυνση ενός γόνιμου διαλόγου για τον νέο ΣΥΡΙΖΑ. Πιο χαρακτηριστικό ήταν το παράδειγμα της παρέμβασης-άρθρου του Πάνου Σκουρλέτη (εκ των 11 του ΠΣ που διαφώνησαν με τις αλλαγές), που όμως αντιμετωπίστηκε από ένα πιο πασοκογενές κοινό ως «υπονομευτική» στην όλη νέα στρατηγική προεδρική προσπάθεια. Αυτά όμως που έγραψε ο Π. Σκουρλέτης απηχούν τις απόψεις ενός ισχυρού και όχι αμελητέου ρεύματος στον ΣΥΡΙΖΑ όπου βασικά συναντώνται οι δυνάμεις της διατασικής Ομπρέλας. Εδώ δεν εντοπίζονται απλώς αξιοσέβαστα στελέχη απ' τα παλιά όπως ο Νίκος Βούτσης ή ο Νίκος Φίλης αλλά και πρόσωπα όπως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος που ηγείται άτυπα των «53» ενώ αποτέλεσε κομβικό πρόσωπο στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (2015-2019). Και το ρεύμα αυτό μόνο άφωνο δεν θα είναι το επόμενο διάστημα και μέχρι την έναρξη του 3ου Συνεδρίου (31 Μαρτίου). Η πρόταση βέβαια δυσπιστίας προς την κυβέρνηση το καθιστά ολίγον ανενεργό για τούτες τις ημέρες, ενώ και η σύσκεψη της Ομπρέλας, που ήταν να γίνει αύριο, πάει πιο μετά. Σύμφωνα με πληροφορίες οι ίδιοι είναι σύμφωνοι με την επιλογή Αλ. Τσίπρα και επίσης θα στοιχηθούν στο σφυροκόπημα της κυβέρνησης από το βήμα της Βουλής. Πάντως δεν είναι λίγοι εκείνοι που εντελώς σχηματικά «διαβάζουν» στην αυλή του ΣΥΡΙΖΑ τη σύγκρουση δύο κόσμων. Το κόμμα που είναι εν κινήσει μοιάζει στην πιο απαισιόδοξη ανάγνωση ως «ένα σώμα, δύο ψυχές» ή ως τον Μεγάλο Ασθενή του πολιτικού συστήματος. Εδώ δεν αντιπαρατίθενται οι παλιοί κατά νέων αλλά εκείνοι που έχουν στον νου τους έναν πιο ταυτοτικό ΣΥΡΙΖΑ και πιο κοντά στις παραδόσεις του ΚΚΕ Εσωτερικού ή του πρώιμου ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ (εδώ είναι η Ομπρέλα ή στελέχη όπως ο Δημήτρης Βίτσας ή ο Δημήτρης Παπαδημούλης αλλά και η Εφη Καλαμαρά). Και εκείνοι που θεωρούν πως το άνοιγμα πρέπει να είναι πιο ευρύ και πιο επιταχυντικό σε ένα άμεσο αντιδεξιό μέτωπο (Κίνηση Μελών, ΔΗΜΑΡ, Γέφυρα) με όρους παράταξης. Μια τρίτη ανάγνωση πάλι βλέπει την όλη αντιπαράθεση εντός ΣΥΡΙΖΑ μικρής σημασίας και ήδη διακρίνει μια νέα πραγματικότητα όπου ο Αλέξης Τσίπρας έχει ήδη αλλάξει τον χώρο του (η ΚΕ του κόμματος έχει να συνεδριάσει πολλούς μήνες, σε αντίθεση με το Πολιτικό Συμβούλιο της ΚΕΑ και τον πρωινό καφέ), το κόμμα έχει αλλάξει όνομα με την προσθήκη του όρου «Προοδευτική Συμμαχία», ο πρόεδρος συνεννοείται σταθερά με το νέο think tank επιστημόνων και εμπειρογνωμόνων πάνω σε πεδία της επιστήμης, της κοινωνίας κ.τ.λ. Και απλώς η πρότασή του που πάει στο συνέδριο για εκλογή αρχηγού και ΚΕ από τα μέλη απλώς επικυρώνει αυτόν τον μετασχηματισμό.
