Το ρωσικό θέατρο, για λόγους πολιτισμικούς, κυρίως θρησκευτικούς, άργησε να μπει στον υπόλοιπο θεατρικό δρόμο της Ευρώπης. Οπως στον βυζαντινό Μεσαίωνα η επιταγή του μωσαϊκού νόμου «ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα» άφησε την πνευματική ιστορία στείρα από την αριστοτελική «μίμησιν πράξεως ζώντων». Οταν έχει πίσω της ως θεατρική προίκα τον Σαίξπηρ, τον Μολιέρο, τον Λόπε ντε Βέγκα, τον Γκολντόνι, για να αναφερθώ στις ευρωπαϊκές μεγάλες γλώσσες, όταν στον Βορρά ήδη ο Ιψεν, εκτός από συγγραφέας, διευθύνει και θέατρα, στην ορθόδοξη Ρωσία κυριαρχούν ο καλόγερος και η λογοκρισία της αυτοκρατορικής αυλής, με μερικά φωτεινά διαλείμματα στην εποχή της Μεγάλης Αικατερίνης και του αυτοκράτορα Πέτρου – η πρώτη αλληλογραφούσε με τον Βολταίρο και τα γαλλικά ήταν, ως την εποχή του Τσέχοφ, η γλώσσα των μορφωμένων, ακόμη και στην καθημερινότητα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή