Ηταν όλες τους σαν εμάς κι εμείς σαν αυτές

Είναι πολύ κακός ο πόνος όταν στρέφεται εναντίον σου χέρι που αγάπησες. Ούτε στον «εχθρό» σου δεν θα ευχηθείς να τύχει. Αφήνει, βλέπετε, μόνιμη βλάβη. Εκείνη την ώρα νομίζεις ότι είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να σου συμβεί, αλλά τελικά δεν είναι, το χειρότερο είναι ότι, αν επιβιώσεις και συνεχίσεις μετά, δεν θα εμπιστευτείς ποτέ ξανά κανέναν άνθρωπο το ίδιο. Ποτέ όμως. Θα έχεις πάντα ένα αόρατο κέλυφος, τεφλόν. Το ξέρουν πολλές αυτό. Δεν φαντάζεστε πόσες. Πολλές είναι φίλες και γνωστές σας ή και συγγενείς σας ακόμη και το πιθανότερο είναι ότι δεν σας πάει ο νους ότι το έχουν ζήσει. Φέτος είπαμε και γράψαμε πολλά, με αφορμές τραγικές. Ζητήσαμε πολλές φορές να το λέτε όπως είναι, γυναικοκτονία, ότι αυτές τις 17 που μετρήσαμε φέτος τις σκότωσαν επειδή είναι γυναίκες και επειδή έτσι αντιλαμβάνονταν τους ρόλους τους. Αυτές τις 17 που τις λέμε συνήθως με το μικρό τους. Ξέρετε γιατί; Γιατί κρυβόμαστε πίσω από την οικειότητα. Γιατί φοβόμαστε να πούμε αυτό που αληθινά σκεφτόμαστε: Οτι ήταν όλες τους σαν κι εμάς κι εμείς σαν κι αυτές. Οτι υπάρχει ένα αόρατο νήμα που ενώνει αμέτρητες γυναίκες εκεί έξω. Μπαίνει σε καθεμιά και κρύβεται και σφίγγεται μέσα μας με κόμπους πλεγμένους γύρω από τα πλευρά μας. Ετσι, όταν σπάει το νήμα της μιας, πονάμε αντανακλαστικά κι οι υπόλοιπες. Πολλές. Είπαμε, δεν φαντάζεστε πόσες.