Οταν κάτι επαναλαμβάνεται με τραγική συχνότητα ας μην αναζητούμε την τυχαιότητα. Ας εντοπίσουμε αμέσως το πρόβλημα. Και ας δρομολογήσουμε λύσεις. Οι γυναικοκτονίες, η έμφυλη βία, είναι μια τραγική και εγκληματική καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η χώρα μας δυστυχώς καταγράφει πια πολλά περιστατικά που μόνο συναγερμό μπορούν να χτυπήσουν και βέβαια για άμεσα μέτρα και μέριμνα. Κι αυτό αφού οι γυναικοκτονίες έχουν πολλαπλές όψεις και δεν χωρούν μονοσήμαντες ερμηνείες.

Η συζήτηση για παράδειγμα χθες στο Ευρωκοινοβούλιο ανέδειξε πολλές. Κατ’ αρχάς είναι σημαντικό να συμφωνήσουμε στον όρο. Και να μη διευκολύνουμε έναν σχετικισμό του εγκλήματος. Είναι αυτοτελές και ειδεχθές έγκλημα με κοινωνικές ρίζες και αιτίες.

Μία εκ των βασικών είναι και η πατριαρχία, η χειραγώγηση δηλαδή των κοινωνικών σχέσεων με όρους εξουσιαστικούς από τον άνδρα. Η εξάλειψη των στερεοτύπων πρέπει να έχει μακρύ και στοχευμένο σχεδιασμό και βέβαια στο κέντρο πρέπει να έχει την ανισοτιμία των φύλων και τον τρόπο που αυτή θα πάψει να υπάρχει. Δεν νοείται στον 21ο αιώνα της Ψηφιακής Επανάστασης να υπάρχουν τέτοια φαινόμενα και απαιτείται μια αποφασιστική αντεγκληματική πολιτική σε συνδυασμό με την πρόληψη μέσω της παιδείας.

Ο εμπλουτισμός του νομοθετικού πλαισίου, αλλά και ο διαρκής διάλογος και η ενημέρωση πάνω στα θέματα αυτά θα μπορούσαν είναι βασικές προϋποθέσεις για να πάμε ένα βήμα μπροστά. Το νωπό και πολύτιμο κίνημα του #MeToo στη χώρα μας αποτελεί επίσης μια ευνοϊκή συγκυρία για επιτάχυνση των μέτρων.