Δεν είναι πια αστείο

Στο μετρό. Ωρα αιχμής. Είμαι τυχερός. Στέκομαι ακριβώς πάνω από έναν κύριο που θα σηκωθεί να κατέβει στον επόμενο σταθμό. Σπεύδω να καπαρώσω το κάθισμα. Οι λιγότερο τυχεροί με κοιτάζουν με φθόνο. Δεν μπορούν να μου πουν και κουβέντα· κλείνω τα εξήντα δύο σε δύο μήνες, το δικαιούμαι ασυζητητί. Ρίχνω μια ματιά στη θέση δίπλα μου. Φιγουράρει η σήμανση με τη γνωστή προτροπή – «Δεν κάθομαι εδώ» -, ελαφρά διασκευασμένη από τον μαρκαδόρο ενός καλαμπουρτζή: «Δεν σου κάθομαι εδώ. Μόνο στο σπίτι». Χο-χο-χο. Μπα σε καλό μας· γελάσαμε πάλι σήμερα. Εναν σταθμό παρακάτω σκύβει προς το μέρος μου μια μεσήλικη κυρία. Μου δείχνει το απαγορευμένο κάθισμα και με ρωτάει ευγενικά: «Μπορώ να καθίσω;». Εχει τρόπους, δεν γεννάται θέμα· έχει αγωγή. Αλλοι κάθονται χωρίς να σε ρωτήσουν. Η κυρία ζητάει την άδειά μου. Θα της τη δώσω; Είμαι καλός άνθρωπος, είμαι κακός άνθρωπος; Υστερα από δυο χρόνια πανδημίας με χιλιάδες νεκρούς στην Ελλάδα κι εκατομμύρια ανά την υφήλιο, το ζητούμενο είναι μόνο αυτό: να πέσεις σε καλό άνθρωπο. Αλίμονό σου έτσι και πέσεις σε κανένα σπασίκλα.