Ηταν μια εποχή που η Αθήνα ήταν εντελώς διαφορετική. Δικτυώσεις και κινητά δεν υπήρχαν και ακόμη είχε μια σημασία το πού και πώς θα συναντούσες κάποιον. Για παράδειγμα, μια διαδρομή από τα Σεπόλια ως την Κυψέλη έμοιαζε τότε μεγαλύτερη και πιο μυθική. Πολύ περισσότερο αν ήσουν τότε έφηβος μαθητής με μπουφάν φλάι και αρβύλες μάρτενς αγορασμένα από την Ηφαίστου στο Μοναστηράκι. Αρχές του 1993 ήμουν Γ’ Γυμνασίου. Στο νησί δεν υπήρχαν ούτε ως δείγμα, εδώ όμως ήταν Αθήνα. Και όλοι ψιθύριζαν γι’ αυτούς, συχνά με απέχθεια. Δεν συνιστούσαν οργανωμένο ρεύμα. Δεν τους βλέπαμε. Και στα Σεπόλια ή στον Κολωνό των 90s δεν υπήρχε γραφείο, στέκι ή πυρήνας τους και αυτό τους έκανε ακόμη πιο ανεξέλεγκτους. Τότε τους λέγαμε σκινάδες, εκ του skinhead.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή