Οταν ο Αμλετ λέει στον φίλο και συμφοιτητή του, τον Οράτιο, πως «υπάρχουν πολύ περισσότερα (όμορφα) πράγματα στον ουρανό και στη γη απ’ ό,τι έχει ονειρευτεί η φιλοσοφία σου» (εννοώντας τη δημοφιλή και πολλά υποσχόμενη επιστήμη εκείνης της εποχής), σαφώς αναφέρεται στα όρια (περιορισμούς) της εμπειρικής παρατήρησης και λογικής εξήγησης των κρυφών στοιχείων, μηχανισμών και νόμων της φύσης, του μακρόκοσμου και του μικρόκοσμου που μας περιβάλλει. Δεν μπορούμε να τα γνωρίζουμε όλα, υπάρχουν αλήθειες αδιαπέραστες και ασαφείς.Περίπου δύο αιώνες αργότερα (και πιο συγκεκριμένα, περί τα μέσα του 19ου αιώνα), έρχεται στο προσκήνιο μια νέα, συναρπαστική επιστήμη, που εμπνέεται από τον θετικισμό και έχει ως αντικείμενο τον «ανθρώπινο κόσμο» μεταξύ μακρόκοσμου και μικρόκοσμου, η Επιστήμη της Κοινωνίας (ή «Κοινωνική Φυσική» κατά τον Αύγουστο Κοντ). Πρόκειται για το «ενδιάμεσο επίπεδο», το δυναμικό σύμπλεγμα κοινωνία – τεχνολογία, που εξελίχθηκε γρήγορα οδηγώντας μας στη λεγόμενη Ανθρωπόκαινο Εποχή, μια εποχή κατίσχυσης των ανθρώπινων επιδράσεων στον πλανήτη και μιας δύσκολα διαχειρίσιμης συστημικής πολυπλοκότητας, στην καρδιά της οποίας βρίσκονται πάσης φύσεως κοινωνιοτεχνολογικά δίκτυα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή