Η έννοια της διαχείρισης της πολιτιστικής κληρονομιάς στην Ελλάδα είναι σχετικά πρόσφατη. Θα έλεγα, συμβολικά, ότι γεννήθηκε με την περίφημη δήλωση περί πολιτισμού ως «βαριάς βιομηχανίας» της Ελλάδας, που αποδίδεται στη Μελίνα, υπουργό Πολιτισμού των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, και για μια περίπου δεκαπενταετία. Η θεώρηση του πολιτισμού ως βιομηχανίας, και μάλιστα «βαριάς» της χώρας, προϋποθέτει προσδοκία οικονομικών ανταποδόσεων και την ανάγκη για στήριξη και περαιτέρω ανάπτυξης ώστε το προϊόν να καταστεί προσοδοφόρο. Αντιπαραθέτει, από τη μια, το αίσθημα του χρέους που (θεωρούμε ότι) έχουμε, ως Ελληνες, να διαφυλάξουμε μια κληρονομιά που φανταζόμαστε ως προγονική, ενώ από την άλλη μας αναγκάζει να σκεφτούμε ως αυτοσχέδιοι επενδυτές που πασχίζουν να διευθετήσουν τα κληρονομικά τους, κινητά και ακίνητα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή