Η «Νίκη» του Χρήστου Χωμενίδη από χθες είναι ανάμεσα στα πέντε επικρατέστερα βιβλία που διεκδικούν το Ευρωπαϊκό Βραβείο Βιβλίου.

Λατρεύω τον Χωμενίδη επειδή διηγείται με απλότητα αλλά και εις βάθος. Σε μια πρόσφατη συνέντευξη που μου είχε δώσει («The Books’ Journal», τχ. 111), μιλώντας για τη «Νίκη», τόνισε και τα εξής:

«[Η πρόσφατη ιστορία μας] διαστρεβλώθηκε, κακοποιήθηκε βάναυσα και πονηρά από το 2010 μέχρι τουλάχιστον το 2015. Τότε οι εμφανιζόμενοι σαν κληρονόμοι της επικής Αριστεράς ξέθαψαν τα κόκαλα των ηρώων και τα έκαναν ρόπαλα ή δεκανίκια τους. Δεν ορρώδησαν προ ουδενός. Πόνταραν ταυτόχρονα στη μνήμη και του Ζαχαριάδη και του Πλουμπίδη και του Γρηγόρη Λαμπράκη, για να αναφέρω τρία εμβληματικά πρόσωπα που τα χώριζε άβυσσος αντιλήψεων και ήθους. Χάλκευσαν την Ιστορία σε σημείο να παρουσιάζουν τον Εμφύλιο σαν έπος και όχι ως τραγωδία. Εκανα με τη «Νίκη» μια μικρή, προσωπική προσπάθεια να ξεπλύνω την αλήθεια από το ψέμα…».

Ακριβώς γι’ αυτό, για τον αέρα που, μέσω του μεγάλου μυθιστορήματος, και ο Χωμενίδης (όπως ο Στρατής Τσίρκας) προσεγγίζει την ιστορική αλήθεια μέσω και του διπλού ρόλου της Αριστεράς, ως χειραφετητικής δύναμης αλλά και ως ολοκληρωτικού μηχανισμού χειραγώγησης, ελπίζω ότι θα τιμηθεί με το βραβείο. Το αξίζει και το αξίζουμε – γιατί μας περιγράφει με κέφι και οξυδέρκεια.