«Γιατί η Τέχνη προϋποθέτει διάλογο…»

Το 1987, με πρωτοβουλία του Μίκη Θεοδωράκη, η πόλη Τίμπινγκεν στη νοτιοδυτική Γερμανία – όπως και η Κολωνία – μετατρέπονται σε εργαστήρι ιδεών, καθώς εκεί πραγματοποιούνται δύο συνέδρια για την παγκόσμια ειρήνη. Σε αυτά μάλιστα συμμετέχουν πολιτικοί όπως ο Οσκαρ Λαφοντέν (πρόεδρος του SPD στο κρατίδιο του Ζάαρλαντ) και ο Γιοχάνες Ράου (πρωθυπουργός τότε στο κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας – Βεστφαλίας και υποψήφιος για την καγκελαρία), αλλά και σημαντικοί συγγραφείς, όπως ο γερμανόφωνος Ελβετός Φρίντριχ Ντίρενματ, πολιτειολόγοι και καλλιτέχνες. Είναι μια περίοδος σημαντική για την Ευρώπη – μην ξεχνάμε ότι δύο χρόνια μετά οι τεκτονικές πλάκες θα μετακινηθούν και θα οδηγήσουν στην επανένωση των δύο Γερμανιών. Είναι σημαντική, όμως, και για τον ίδιο τον έλληνα μουσικοσυνθέτη, ο οποίος στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980 «προκαλεί» αρκετά συχνά μέσα από κείμενα που στοχεύουν στην αφύπνιση ενός λαού όταν παραπλανάται από καιροσκοπικές πολιτικές και «πρόσκαιρες υλικές απολαύσεις». Μέσα σε αυτό το κλίμα, εκδίδονται τα «Στοιχεία για μία νέα πολιτική» (1986), «Κρυμμένες αλήθειες» (1987, συνέντευξη), «Πού πάμε;» (1989) και «Ζητείται Αριστερά» (1990). Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη το 1986 γίνεται πραγματικότητα και κάτι που επιδιώκει από παλιότερα: η δημιουργία επιτροπών ελληνοτουρκικής φιλίας στην Ελλάδα, με πρόεδρο τον ίδιο, και στην Τουρκία με τη συμμετοχή γνωστών διανοουμένων, όπως ο Αζίζ Νεσίν, ο Γιασέρ Κεμάλ και ο Ζουλφί Λιβανελί. Επίσης το 1986 (μετά την καταστροφή στο Τσερνόμπιλ) πραγματοποιεί μεγάλη περιοδεία με συναυλίες σ΄ όλη την Ευρώπη κατά της ατομικής ενέργειας.