Ενας παράγοντας της Basket League αναζητούσε σε ανύποπτο χρόνο έλληνες παίκτες υποψήφιους για μια θέση στο ρόστερ της ομάδας του και δεν έβρισκε. «Δεν υπάρχουν Ελληνες», έλεγε με απόγνωση. Δεν υπάρχουν, γιατί δεν βγαίνουν. Η παραγωγική διαδικασία έχει βαλτώσει.
Το ίδιο ισχύει με τους διαιτητές. Κάποτε οι έλληνες ρέφερι μονοπωλούσαν με την παρουσία τους τους τελικούς και τα σημαντικά παιχνίδια των διεθνών διοργανώσεων. Σήμερα δεν υπάρχουν πουθενά.
Φέτος συμπληρώνονται 12 χρόνια από την τελευταία φορά που η Εθνική ανέβηκε στο βάθρο μιας μεγάλης διοργάνωσης. Από το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2009 δηλαδή. Σε αυτό το διάστημα έχει φτάσει όλες κι όλες τρεις φορές μέχρι τα προημιτελικά, τη στιγμή που μέχρι το 2008 η πέμπτη θέση σε οποιαδήποτε διοργάνωση θεωρείτο αποτυχία.
Εφέτος για πρώτη φορά τα πλέι οφ της Ευρωλίγκας θα γίνουν χωρίς ελληνική ομάδα.
Με αυτά και άλλα εξίσου σημαντικά προβλήματα θα πρέπει να ασχοληθεί η νέα διοίκηση της ΕΟΚ. Γιατί κάποια στιγμή, παρά την καθυστέρηση που προσπαθεί να παίξει ο απερχόμενος Γιώργος Βασιλακόπουλος, οι εκλογές θα γίνουν. Και τότε οι τρεις υποψήφιοι πρόεδροι θα πρέπει να αποδείξουν ότι εκτός από λύσεις διαθέτουν και διάθεση για να συνεργαστούν. Διότι πέραν όλων των άλλων, αυτό τους επιβάλλει το νέο σύστημα ανάδειξης των διοικήσεων στις αθλητικές ομοσπονδίες.
Ας ελπίσουμε ότι την επόμενη μέρα το ελληνικό μπάσκετ θα μπει πάνω από οποιεσδήποτε προσωπικές φιλοδοξίες. Διότι χρειάζεται άμεσα επανεκκίνηση. Και δεν μπορεί να περιμένει. Αλλωστε, εδώ και κάμποσο διάστημα έχει χάσει τον βηματισμό του. Η ευθύνη ανήκει προφανώς στην παλιά γενιά. Αλλά και η νέα, οφείλει να δώσει τον τόνο της δημιουργίας. Να χτιστεί ξανά ένα γερό οικοδόμημα που θα γίνει πόλος έλξης για τη νεολαία.
