Μ’ αρέσει που κάνω τον ψύχραιμο και τον νηφάλιο σ’ αυτόν τον εφιάλτη που μας έχει κυκλώσει εδώ και έναν χρόνο. Με το που είδα το πλάνο με τον αστυνομικό (πώς κρατιέμαι να μην γράψω μπάτσος, πώς κρατιέμαι) να χτυπάει με λύσσα αυτόν το νέο έχασα τα πάντα και ψυχραιμία και απόσταση και ό,τι θες. Αυτή η κραυγή του πληγωμένου παιδιού «Πονάω. Πονάω» σαν ν’ άρχισε να με κυνηγάει, σηκώθηκα όρθιος κι έπιασα να τρέχω σαν τη σβούρα γύρω στο δωμάτιο που είμαι ένα χρόνο τώρα φυλακισμένος – όπως όλοι μας δεν λέω – κι άρχισα να ουρλιάζω μόνος μου «Σταμάτα. Σταμάτα». Γύρισα κανάλι κι ήταν σαν να μπήκε, σίφουνας το παράλογο στο σπίτι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή