Ποια η πρόσληψη της ελληνικής κοινωνίας στην υπόθεση των κατηγοριών κατά του τέως καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Δημήτρη Λιγνάδη; Μεικτή και πολλών διαστάσεων, σε μια ιδιότυπη συγκυρία πολλαπλών κρίσεων. «Η κρίση της χώρας είναι υπαρξιακή» μας λέει πεπειραμένος πολιτικός που βγήκε πρώτη φορά «στην πιάτσα» το μακρινό 1960. Οχι για να ρευστοποιήσει τις φρικτές κατηγορίες που βαρύνουν τον σκηνοθέτη και ηθοποιό. Ούτε για να προδικάσει την υπόθεση που έτσι κι αλλιώς είναι σε εξέλιξη – στο απολογητικό γραπτό υπόμνημά του την Πέμπτη ο κ. Λιγνάδης τα αρνήθηκε όλα. Αλλά για να καταδείξει πως ακόμα και τη χρήσιμη χρονικότητα του ρεύματος #MeToo, εν Ελλάδι, την έχουμε σήμερα αθροίσει με μια αυτοτελή υπόθεση φερόμενων καταγγελιών για απεχθή αδικήματα από τον σκηνοθέτη, με την ευρύτερη πανδημική κρίση, με τη φρενίτιδα των κοινωνικών δικτύων και με την αγωνία να επιστρέψουμε σε μια κανονικότητα καταναλωτισμού ή εργασίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή