Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι

Δεν είναι φαινόμενο άγνωστο μέσα στην ιστορία να πηγαίνουμε ολοταχώς προς τα πίσω και να νομίζουμε πως καλπάζουμε προς τα μπρος, ή να βαδίζουμε προς κάτι αντικειμενικά καλύτερο και ουσιαστικότερο σε σχέση με εκείνο που πιστεύουμε και να αισθανόμαστε πως οπισθοδρομούμε. Οταν σε μια οποιαδήποτε κοινωνία αποκαλύπτονται ακραίες συμπεριφορές που συμβαίνει να συνδέονται με πρόσωπα γνωστά ή πασίγνωστα, με συνέπεια να σκοτεινιάζει ή να μαυρίζει εντελώς ο περιβάλλων χώρος, σάμπως να μην έχουν υπάρξει οπωσδήποτε στον κόσμο αντίστοιχες συμπεριφορές, μοιάζει εξίσου να θολώνεται και η σκέψη και ο καθένας να θέλει να πλειοδοτήσει όσον αφορά τη δική του άτεγκτη ηθική. Επομένως δεν μπορεί να μην αναλογίζεται κανείς παρά με ευγνωμοσύνη τη δεκαετία του ’60 – πριν από σωστά εξήντα χρόνια που τα πράγματα δεν έδειχναν ένα μέλλον με αναποδογυρισμένες όλες τις προοπτικές για μια ουσιαστική εξέλιξη – καθώς ακούγονταν ή συνιστούσαν ένα κυριαρχικό μότο φωνές που έλεγαν ότι «κανείς δεν μπορεί να είναι ελεύθερος, κανείς δεν μπορεί να είναι χορτάτος και κανείς δεν μπορεί να είναι έντιμος ως τη στιγμή που θα είναι όλοι έντιμοι και ελεύθεροι, ως τη στιγμή που κανείς δεν θα πεινάει αλλά θα έχει χορτάσει».