Ο ι µετεωρισµοί της Ευρωπαϊκής Ενωσης ενόψει του Ευρωπαϊκού Συµβουλίου (10 -11 Δεκεµβρίου) σε σχέση µε την Τουρκία µοιάζουν σαν επαναλαµβανόµενο κακόγουστο αστείο.
Η ανάγκη κυρώσεων και περιοριστικών μέτρων κατά της Αγκυρας δεν πηγάζει απλώς από μια τιμωρητική πρόθεση, αλλά είναι μια αναγκαία παράμετρος για μια Ενωση που θέλει να είναι Eνωση και όντως να διατηρεί υψηλό το αίσθημα αλληλεγγύης για τα μέλη της. Θα πρέπει να θυμίζουμε τα αυτονόητα, αλλά είναι αναγκαίο. Η Τουρκία συνεχίζει να έχει μια παραβατική στάση και το κυριότερο: κατά δύο κρατών – μελών της ΕΕ. Της Ελλάδας και της Κύπρου.
Δυναμιτίζει την ειρήνη στην περιοχή, αμφισβητεί ευρωπαϊκά σύνορα, αποτελεί παράγοντα αποσταθεροποίησης εντός του ΝΑΤΟ και συνεχίζει επίσης να προκαλεί με τα γεγονότα στα Βαρώσια, με το «Oruc Reic» στο Αιγαίο, με τη στάση της στην εμπλοκή στη Λιβύη. Κράτος – ταραξίας και με στρατηγική περιφερειακού παίκτη, η Τουρκία επίσης εκβιάζει όλη την Ευρώπη με τη βόμβα του Προσφυγικού ενώ ελέγχεται για τη «Δημοκρατία σε διακινδύνευση» που επικρατεί στο εσωτερικό της. Τι ακριβώς δεν θέλουν να καταλάβουν ορισμένοι εκ των εταίρων μας;
Και κάτι ακόµη πιο σηµαντικό. Η ΕΕ δεν µπορεί να κρύβεται πίσω από την αλλαγή εξουσίας στις ΗΠΑ και να µεταθέτει τη δική της στάση έναντι της Αγκυρας. Αν µη τι άλλο, η παραπάνω παρελκυστική πολιτική δεν συνάδει µε την Ενωση.
