Γαϊδουρινή υπομονή και μνήμη ελέφαντα

Από τον Μάιο του 2019 που ο σημερινός Πρωθυπουργός δήλωσε ότι όταν θα ερχόταν στην εξουσία θα διόρθωνε την αδικία που έγινε σε βάρος των συνταξιούχων Βορειοηπειρωτών, πέρασε ενάμισης χρόνος και από την υπόσχεσή του μετά από τη μεγάλη διαδήλωση κατά της αδικίας αυτής, πέρασαν πάνω από οκτώ μήνες. Ακούσαμε τον υπουργό Κοινωνικών Ασφαλίσεων κ. Βρούτση να υπόσχεται στη Βουλή ότι η αδικία θα διορθωθεί και με την επιμονή του τότε προεδρεύοντος κ. Νικήτα Κακλαμάνη, δεσμεύτηκε ότι θα λυνόταν μέχρι τον Απρίλη. Πέρασε ο Απρίλης και ξανάγινε ερώτηση στη Βουλή όπου ο κ. υπουργός τα μάσησε, γιατί με τον κορωνοϊό, όπως είπε, προέκυψαν άλλες προτεραιότητες, έπρεπε να σωθούν ανθρώπινες ζωές και να πληρωθούν από 800 ευρώ τόσοι πολλοί εργαζόμενοι, ενώ για τόσους λίγους συνταξιούχους Βορειοηπειρώτες που ζητούσαν κάτι λιγότερο από 150 ευρώ, δεν υπήρχαν χρήματα, σαν να μην ήταν οι ζωές εκείνων ανθρώπινες για να σωθούν. Φαίνεται ότι, παρά τα κροκοδείλια δάκρυα, δεν υπάρχει καμία βούληση για να αποκατασταθεί η αδικία. Είναι πρωτάκουστο να παραδέχεται μια κυβέρνηση ότι υπάρχει αδικία και να εξακολουθεί να την διαπράττει. Αν με αυτά τα λίγα ευρώ η Ελλάδα θα έλυνε το πρόβλημά της, οι Βορειοηπειρώτες θα ήταν πρόθυμοι να τα χαρίσουν, όπως οι προπαππούδες ευεργέτες που με τα χρήματά τους φτιάχτηκε το ελληνικό κράτος (για να τα σπαταλάνε σήμερα οι καρεκλοκένταυροι), αλλά ξέρουν καλά και τους πληγώνει, ότι ο πραγματικός λόγος είναι ότι οι Βορειοηπειρώτες συνιστούν σίγουρους ψηφοφόρους της Κυβέρνησης.