Στην πανδημία αναδεικνύονται οι ανισότητες κι οι αδυναμίες μας. Στη διαχείριση της καθημερινότητας, την καραντίνα, την εργασία, υπάρχουν προνομιούχοι και μη, αστικά κέντρα και επαρχία, δημόσιο κι ιδιωτικό, ασθενείς και υγιείς, νέοι και ηλικιωμένοι. Υπάρχουν διαμερίσματα μεγάλα με βεράντες φαρδιές και σπίτια με κήπους, με θέρμανση και άπλα. Κι υπάρχουν και διαμερίσματα των 20 τετραγωνικών, υπόγεια σαν τρύπες στη γη, σκηνές, κελιά, καταυλισμοί, κοντέινερ. Υπάρχουν άνθρωποι που ανακαλύπτουν τώρα τα όρια των ψυχικών αντοχών τους, πολύ συχνά χωρίς καμιά βοήθεια. Υπάρχουν άνθρωποι μόνοι, μανάδες μόνες ή που ζουν σε κακοποιητικά οικογενειακά περιβάλλοντα, ενώ, στον αντίποδα, κάποιοι περνάνε τις δυσκολίες μαζί, αγαπημένοι και υποστηρικτικοί. Υπάρχουν άνθρωποι που απόψε το βράδυ θα ακούσουν έντρομοι έναν νέο αριθμό νεκρών και διασωληνωμένων κι όταν ξυπνήσουν το πρωί θα φιλήσουν τα παιδιά τους και θα μπουν στο λεωφορείο για να πάνε στη δουλειά, στο εργοστάσιο, στην αποθήκη, στο ταμείο, στο γηροκομείο, στο νοσοκομείο, ελπίζοντας ότι θα επιστρέψουν υγιείς.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή