Κομμένα τα πάρτι

Ενα θορυβώδες, συμφιλιωτικό, εξαγνιστικό πάρτι: αυτή τη συνταγή μάθαμε να αναγνωρίζουμε ως κανονικότητα. Ολόκληρη η περίοδος μετά τη Μεταπολίτευση στήθηκε πάνω στην ιδέα πως ό,τι κι αν έχει συμβεί, όσο μικρά ή μεγάλα κι αν είναι τα εμπόδια που υπάρχουν στον δρόμο μας, τα πάντα λύνονται όταν ανταμώνουμε και το γιορτάζουμε με την ψυχή μας. Οσο μεγαλύτερη η γιορτή, τόσο μεγαλύτερη η αποδοτικότητα του μέτρου. Η αίσθηση δεν ήταν απολύτως αληθινή, γιατί δεν ήταν τα ίδια τα πάρτι που μας έσωζαν. Ακόμα και εκείνοι που επί δεκαετίες βρίσκονταν σε διαφορετικά στρατόπεδα, που τα υπερασπίστηκαν βάφοντας τα χέρια τους με αίμα, αντάλλασσαν πια χαμόγελα και χειραψίες. Η ανάγκη να βάλουμε τελεία, να πάμε παρακάτω – αυτή ήταν η πραγματική δύναμη των κακόμοιρων. Ετσι γιγαντώθηκαν τα πάρτι, έτσι έγιναν καθεστώς και αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής ταυτότητας. Συμβόλιζαν την αέναη κίνηση, την εξωστρέφεια, την επόμενη μέρα: το χανγκόβερ από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, από το Euro, από την εποχή που τίποτα δεν μπορούσε να πάει λάθος, άξιζε τον κόπο.