Λίγα πράγματα φανερώνουν μεγαλύτερη πολιτική αμηχανία από την αντιμετώπιση πολιτικών και κοινωνικών φαινομένων ως παραβατικότητα ή κοινωνικοπολιτική ψυχοπαθολογία. Στην πρόσφατη ελληνική ιστορία το είδαμε έντονα στην αδυναμία κατανόησης της έκρηξης της νεολαίας τον Δεκέμβριο του 2008 ως συμπύκνωσης της αγωνίας των νέων για μια κρίση που όλες και όλοι γνωρίζουμε πια το βάθος της. Το είδαμε αργότερα στην απαξιωτική αντιμετώπιση των «Αγανακτισμένων» υποτιμώντας (ακόμη και σήμερα) το βάθος της πληγής που άφησαν πίσω τους τα Μνημόνια αλλά και το αίτημα δικαιοσύνης και δημοκρατίας που εκφράστηκε στις «Πλατείες».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή