Ανέκαθεν η αριστερά προτιμούσε την αταξία και την ανασφάλεια από μια ενδεχόμενη αδικία. Όπως έλεγε ο Σαρλ Πασκουά, κάποτε υπουργός εσωτερικών της Γαλλίας, κάθε φορά που η δεξιά τσακώνει τον κλέφτη χαίρεται· κάθε φορά που τον τσακώνει η αριστερά νιώθει ένοχη: υποτίθεται ότι ο εγκληματίας είναι προϊόν της άτιμης κοινωνίας κι ότι για τις πράξεις του ευθύνονται οι προϋπάρχουσες κοινωνικές ανισότητες. Αν θυμηθούμε τους θρήνους της αριστεράς μετά την εξάρθρωση της 17ης Νοέμβρη το 2002 δεν θα χρειάζεται να πούμε τίποτα περισσότερο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή