Για όποιον έχει ζήσει στη Θεσσαλονίκη, το να μη γίνει η Διεθνής Εκθεση είναι το ίδιο σουρεάλ με την ίδια την Εκθεση. Είναι παράδειγμα πραγμάτων που λατρεύεις να μισείς η Εκθεση. Από τη μια την περιμένουν αρκετά μαγαζιά, ειδικά τα ξενοδοχεία και η εστίαση, για να κάνουν σεφτέ από τους Αθηναίους που θα πάνε να γελάσουν με κρύα αστεία του τύπου «καλαμάκι ή σουβλάκι;», να φάνε μέτρια μπουγάτσα, σουτζουκάκια και μύδια, να κουβαλήσουν κούτες με τσουρέκια και τρίγωνα όπως παίρναμε παλιά κολόνιες από τα duty free. Συγχωρήστε την γκρίνια, αλλά τις μέρες εκείνες του μεγάλου χαμού στη ΔΕΘ ακόμη κι όσοι βρεθήκαμε να ζούμε εκεί πάνω φερμένοι από την Αθήνα παθαίναμε ένα πράγμα που θέλαμε να ξαναφύγει η πρωτεύουσα από τη μικρή μας πόλη. Οι μέρες του μεγάλου χαμού είναι, βέβαια, αυτές που ανεβαίνει στη «συμπρωτεύουσα» ο εκάστοτε πρωθυπουργός με όσους τον συνοδεύουν και αυτούς που θα ήθελαν να τον συνοδεύουν και είναι εκεί κοντά για τις φωτογραφίες. Μια επαναλαμβανόμενη επικοινωνιακή παράσταση για τις κάμερες, ενώ η πόλη πήζει από κίνηση και αν γίνουν επεισόδια, τρως και χημικά, που σαν καλομαθημένος εκεί πάνω δεν τα έχεις συνηθίσει. Γκρίνια πολλή εκείνες τις μέρες σε μια πόλη που, όσα προβλήματα κι αν έχει, ο κάτοικος έχει ακόμη μια ποιότητα ζωής, έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο, την πανέμορφη παραλία και το λιμάνι και καλύτερο φαΐ από αυτό που ταΐζει τους τουρίστες της. Απορίας άξιο είναι γιατί τόσα χρόνια δεν την πάνε κάπου εκτός κέντρου, σε μια ωραία άπλα, να γίνεται η δουλειά χωρίς το βάσανο εκείνο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ