Επ’ ευκαιρία που φέτος στην Επίδαυρο παίζονται δύο αριστοφανικές κωμωδίες, που βασίζονται σε «μύθους», ουτοπικούς, θα προσπαθήσω να δείξω πως η ουτοπία (ελληνικής δομής λέξη που έγινε, όμως, λογοτεχνικό, φιλοσοφικό και πολιτικό δόγμα από ευρωπαίους συγγραφείς, πράγμα που σημαίνει, μην ψάχνετε να βρείτε τη λέξη στο λεξικό της αρχαίας ελληνικής γλώσσας) ως φυγή στο αλλού, στο άλλοτε και, συχνά, στο αλλούτερο, αποδείχνεται μια αναγκαία καταφυγή, καταφύγιο θα έλεγα, ατόμων, φύλων και φυλών και πολιτισμών, όταν η πραγματικότητα, η ζωή, οι ιδέες της, οι αξίες της, τα ήθη της δεν ικανοποιούν, συχνά βλάπτουν, την κίνηση προς τα εμπρός μιας κοινωνίας και ενός πολιτισμού. Η ευφυής αυτή λέξη μόνο με μια άλλη, παγκόσμια έννοια και λέξη μπορεί να αντιστοιχηθεί: Ανυπαρξία. Ο Λάιμπνιτς μας δίδαξε πως ο χρόνος νοείται μόνον ως κίνηση, ό,τι δεν κινείται, δεν υπάρχει. Και ο Αϊνστάιν μας χάρισε τον χωρόχρονο, τη γνώση πως χώρος και χρόνος είναι έννοιες (και πραγματικότητες;) συνάλληλες, η μία δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς την άλλη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ