Η Ελλάδα αυτοπροσδιορίζεται από το 2012 ως νησίδα σταθερότητας σε Νοτιοανατολική Ευρώπη και Ανατολική Μεσόγειο. Προφανώς, αυτό πρέπει να υποστηρίζεται με πράξεις. Η Αθήνα κατάφερε, με τις όποιες ενστάσεις, να διευθετήσει το Μακεδονικό, κλείνοντας μία εκκρεμότητα δεκαετιών, ενώ πρόσφατα υπέγραψε συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ με την Ιταλία, επικαιροποιώντας την αντίστοιχη της υφαλοκρηπίδας του 1977. Ομως, «ανοιχτά» ζητήματα με γειτονικά κράτη, που έγιναν πιο πιεστικά στη σκιά του τουρκολιβυκού συμφώνου, παραμένουν ανεπίλυτα. Αυτή η διαπίστωση μόνο ενισχυτική δεν είναι για τη θέση μας στην περιοχή. Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει πως πρέπει να σπεύσουμε να προβούμε σε οποιεσδήποτε συμφωνίες μόνο και μόνο για να διορθώσουμε αυτή τη στρέβλωση. Ομως, πρέπει να εμπεδώσουμε την πεποίθηση στους εταίρους μας ότι δεν φοβόμαστε τον διάλογο και πως είμαστε σε μόνιμη αναζήτηση λύσεων, επωφελών για την περιφερειακή σταθερότητα και την ευημερία, με γνώμονα το διεθνές δίκαιο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή