Το πολιτικό βάρος μιας εξομολόγησης

Αν μας έχει απομείνει έστω και λίγη πίστη στην άποψη ότι ο πολιτικός λόγος πρέπει, ή, τέλος πάντων, πρέπει να έχει και παιδευτική αξία, τότε θα πρέπει να βρούμε λίγη δύναμη κι εμείς να την αναζητούμε. Πολύ ντεμοντέ σκέψη, ομολογουμένως. Πόσω μάλλον όταν μεταβολίζουμε καθημερινά διχασμό και δυσωδία. Γι’ αυτό ακριβώς όμως αξίζει να πούμε πόσο πολιτική, με την πιο αυθεντική ερμηνεία της λέξης, ήταν η πρόσφατη συνέντευξη της Φώφης Γεννηματά, στην οποία μίλησε απλά και ρεαλιστικά για την απώλεια, τον φόβο, τον καρκίνο, τη μητρότητα, την πρόληψη, την επιβίωση. Προσπαθήστε να ξεχάσετε τυχόν κομματικές συμπάθειες και πεποιθήσεις και σκεφτείτε πόσο σπάνιο είναι αυτό. Στερούμε συχνά από τα πολιτικά πρόσωπα την ανθρώπινη υπόστασή τους, αλλά η Γεννηματά μίλησε για δοκιμασίες συνηθισμένες, δυστυχώς, καθημερινές, που όμως πρέπει να τις ζουν οι άνθρωποι, οι γυναίκες, χωρίς να εκτίθενται, χωρίς να τις συζητούν πολύ. Μπερδέψαμε, βλέπετε, κάπως, κάποτε, την αδυναμία με τη ντροπή, βαφτίσαμε «ταπεινότητα» το να κρύβεσαι από τα βλέμματα του κόσμου και ταυτίσαμε τη σιωπή με την αξιοπρέπεια. Είναι μια διάχυτη αντίληψη αυτή που μπορεί να ερμηνευτεί από χίλια δυο φίλτρα, ψυχαναλυτικά, κοινωνιολογικά, θρησκευτικά, πολλά. Αλλά στο τέλος της ημέρας, όπως και να το δεις, δεν έχει σημασία, γιατί το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, μια κοινωνία που προτιμά τους ανθρώπους όταν κρύβονται, που φοβάται να πει κακές λεξούλες λες και θα ξορκίσει τους φόβους της κρύβοντάς τες, ενώ αντιμετωπίζει με καχυποψία όσους τις βγάζουν στην επιφάνεια για να της πουν «κοίτα, είναι ενταξει, συμβαίνουν κι αυτά».