Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Εάν τα νοικοκυριά αποφασίσουν να εξοικονομήσουν περισσότερα και να καταναλώσουν λιγότερα κατά τη διάρκεια μιας οικονομικής ύφεσης, τότε η σωστή πολιτική απάντηση είναι η αύξηση των κρατικών δαπανών. Δυστυχώς, η κυβέρνηση του πρωθυπουργού της Ινδίας Ναρέντα Μόντι κάνει το αντίθετο κατά την τρέχουσα ύφεση που προκαλείται από την πανδημία - με δυνητικά καταστροφικές συνέπειες.
Η δημοσιονομική ακαμψία του Μόντι είναι συμπτωματική μιας ευρύτερης μακροπρόθεσμης τάσης. Στα μέσα του εικοστού αιώνα, η κεϊνσιανή ιδέα της ενίσχυσης των δημοσίων δαπανών για την αντιμετώπιση της ύφεσης εφαρμόστηκε ευρέως. Ομως, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1980, τα δημοσιονομικά γεράκια άρχισαν να προωθούν την οικονομική πειθαρχία. Από εκείνο το σημείο, η «δημοσιονομική πειθαρχία» έγινε το θέμα της ημέρας και κατοχυρώθηκε στους εθνικούς νόμους και τις διεθνείς συνθήκες που επιδιώκουν να περιορίσουν τα δημοσιονομικά ελλείμματα σε κάποιο προκαθορισμένο ποσοστό του εθνικού εισοδήματος, όπως το ανώτατο όριο 3% του ΑΕΠ της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και η μόδα στον ανεπτυγμένο κόσμο τελικά έγινε ο κανόνας και για τις αναπτυσσόμενες χώρες.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, το αντανακλαστικό λιτότητας μιας χώρας προέρχεται από την επιβάρυνση του εξωτερικού χρέους και από άλλες πιέσεις στα δημόσια οικονομικά που περιορίζουν τις δαπάνες. Ωστόσο, οι φορολογικοί περιορισμοί είναι συχνά αυτοεπιβαλλόμενοι, αντικατοπτρίζοντας τον φόβο των πολιτικών για το πώς θα αντιδράσουν οι χρηματοοικονομικές αγορές και οι επενδυτές στα μεγαλύτερα ελλείμματα που υποτίθεται ότι προκύπτουν από την αύξηση των δημοσίων δαπανών.
Η εμπειρία της Ινδίας αποτελεί περαιτέρω απόδειξη ότι η απόπειρα δημοσιονομικής εξυγίανσης σε καιρό ύφεσης με τη μείωση των δημοσίων δαπανών είναι πιθανό να αποτύχει και να παραγάγει το αντίθετο αποτέλεσμα, επειδή οι περικοπές δαπανών εντείνουν την ύφεση αυτή. Στην περίπτωση της Ινδίας, οι οργανισμοί αξιολόγησης και οι επενδυτές τους οποίους η κυβέρνηση προσπαθούσε να υπολογίσει έχουν γίνει ακόμη πιο κρίσιμοι παράγοντες. Δυστυχώς και παρά το ότι πέτυχε αυτόν τον στόχο, η κυβέρνηση του Μόντι επαναλαμβάνει τώρα το λάθος της εν μέσω της πανδημίας. Αρνείται πεισματικά να παράσχει μια πολύ αναγκαία δημοσιονομική ώθηση, στηριζόμενη αντ' αυτού σε άλλα μέτρα που δεν υποστηρίζονται από τις πραγματικές δαπάνες.
Η Τζαϊάτι Γκος είναι καθηγήτρια Οικονομικών στο Jawaharlal Nehru University στο Νέο Δελχί, εκτελεστική γραμματέας της International Development Economics Associates και μέλος της Ανεξάρτητης Επιτροπής για τη Μεταρρύθμιση Διεθνούς Εταιρικής Φορολογίας.
