O Αλέξανδρος Tζιόλης στέκεται μπροστά στον καθρέφτη του και δίνει μια συνέντευξη στον… εαυτό του! Του εξομολογείται αυτά που δεν του είχε πει ποτέ…

– Το μότο της ζωής μου είναι… κανείς καλός δεν χάνεται.

– Οταν με κάλεσε ο Ρεχάγκελ στην εθνική ομάδα… πέταξα από τη χαρά μου, ένιωσα σαν να βρίσκομαι στα ουράνια!

– Από τους συμπαίκτες που είχα με εντυπωσίασαν για το ταλέντο τους… στη Βέρντερ ο Οζίλ, ο Ντιέγκο και ο Πιζάρο και στον Παναθηναϊκό ο Σανμαρτεάν.

– Με σημάδεψαν προπονητικά… στη Σανταντέρ ο Ισπανός Μαρσελίνο και στον ΑΠΟΕΛ ο Σέρβος Iβάν Γιοβάνοβιτς, που τον ξέρουμε κιόλας από την πολύχρονη και σπουδαία καριέρα του στην Ελλάδα.

– Νιώθω υπερήφανος διότι… ξεπέρασα πολλές αντιξοότητες και αμφισβητήσεις, στάθηκα όρθιος και βγήκα αλώβητος.

– Στο τέλος της ημέρας… δεν φεύγω με τύψεις και απωθημένα, διότι νιώθω πως πήρα ό,τι άξιζα.

– Ο αγώνας που θα ήθελα να ξαναπαίξω είναι… ο τελικός του Κυπέλλου UEFA το 2009 με τη Βέρντερ Βρέμης εναντίον της Σαχτάρ, αρκεί να έβαζα κιόλας το γκολ στην ευκαιρία που έχασα στην παράταση και να κατακτούσαμε τον τίτλο.

– Η περιπλάνησή μου στο εξωτερικό… με έκανε πολίτη του κόσμου, μου έμαθε δυο-τρεις ξένες γλώσσες, με γέμισε εμπειρίες, παραστάσεις και φίλους.

– Εάν δεν γινόμουν ποδοσφαιριστής… θα ήμουν μάλλον μπασκετμπολίστας, όπως ο φίλος μου από τις κοινές μέρες μας στη Σιένα, ο Νίκος Ζήσης, ή τενίστας.

– Το πρώτο πράγμα που θα ζητήσω ως προπονητής από τους παίκτες μου είναι… να δείχνουν το ταλέντο τους αλλά να μη βάζουν ποτέ το «εγώ» τους πάνω από το «εμείς».

– Το ποδόσφαιρο είναι… το πιο σημαντικό από τα δευτερεύοντα πράγματα της ζωής μας, όπως είχε πει κάποτε και ο Ντέμης Νικολαΐδης.