Μέχρι πρόσφατα η Τοπική Αυτοδιοίκηση, ο ρόλος της στην οργάνωση των δημόσιων εξουσιών και ο σκοπός της αποτέλεσαν διεθνώς αλλά μάλιστα στη χώρα μας αντικείμενο μεγάλων ιδεολογικών αναζητήσεων και αντιπαραθέσεων. Το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’80 οι ιδεολογίες αποτυπώθηκαν σε νομοθεσίες «απελευθέρωσης» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των τοπικών κοινωνιών από το κεντρικό κράτος και τον σφιχτό εναγκαλισμό του. Παντού στην Ευρώπη και μάλιστα στην Ελλάδα, η Αριστερά, αποκομμένη από την κεντρική εξουσία, προήγαγε μοντέλα διακυβέρνησης σε τοπικό επίπεδο, συνήθως σε μια στρατηγική συμμαχιών με φίλες πολιτικές δυνάμεις. Με τον τρόπο αυτό, από το τέλος του Πολέμου και μέχρι τη δεκαετία του ’80, η Τοπική Αυτοδιοίκηση αποτέλεσε το εργαστήρι εμπειριών άσκησης δημόσιας εξουσίας και προετοιμασίας για τη μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου πολιτική πραγματικότητα της Ευρώπης. Στην Ελλάδα, η ορθολογική μεταρρύθμιση των διαφόρων επιπέδων άσκησης εξουσίας άρχισε μόλις με το πρόγραμμα «Καποδίστριας».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή