Οταν μιλάμε για την οικονομία θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουμε να κάνουμε με δύο Ελλάδες: την Ελλάδα που «κάνει δουλίτσες» και την Ελλάδα που παράγει. Η πρώτη Ελλάδα μας είναι οικεία. Εχουμε διασταυρωθεί με εκπροσώπους της σε διάφορες στιγμές της ζωής μας. Είναι αυτοί που θα ενεργοποιήσουν άκρες για να πάρουν μεγάλες επιδοτήσεις για έργα που είτε δεν θα ολοκληρωθούν είτε θα είναι άχρηστα. Είναι τα αστέρια της σύνταξης των «τεχνικών δελτίων» με σκοπό τη διασπάθιση ευρωπαϊκών πόρων. Ηταν τα αστέρια των δημόσιων εγγραφών και των αυξήσεων μετοχικού κεφαλαίου στη χρυσή εποχή του Χρηματιστηρίου, που έκαναν περιουσίες πουλώντας κυριολεκτικά αέρα και αφήνοντας τα κορόιδα να πληρώσουν το μάρμαρο μετά. Είναι όλοι που διαπιστώνεις ότι περιφέρονται έχοντας εισοδήματα με μόνη επαγγελματική ιδιότητα μια ασαφή αναφορά σε «σύμβουλος…». Είναι όλοι αυτοί που κινούνται στα συχνά δυσδιάκριτα όρια ανάμεσα σε οικονομία και πολιτικά και πάντα «κάπως τη βολεύουν», για να τους συναντήσεις σε ακριβά εστιατόρια και τουριστικά θέρετρα να ξοδεύουν χρήμα για το οποίο δεν κουράστηκαν ακριβώς. Η Ελλάδα αυτή μας συνέβαλε στο να φτάσουμε στη χρεοκοπία και έχει όλη την καλή διάθεση να το ξανακάνει εάν της δοθεί η ευκαιρία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή