Είχαμε μιλήσει για πολλά με τον Κλάουντιο Μάγκρις σε μια συνέντευξη που του πήρα στο αγαπημένο του Καφέ Σαν Μάρκο, στην Τεργέστη, πριν από είκοσι ακριβώς χρόνια (ΠΡΟΣΩΠΑ, 6/5/2000). Για το ηθικό χρέος της πολιτικής. Για τη θάλασσα, «αυτό το μεγάλο κάλεσμα για την αντιμετώπιση του αγνώστου». Για το ταξίδι, «ένα εκ των προτέρων χαμένο αντάρτικο κατά της λήθης». Για το γράψιμο, «ένα αχίλλειο δόρυ που τραυματίζει και θεραπεύει». Για την ανάγκη η ουτοπία να συνοδεύεται από το ξεμάγεμα. Για τον «Δούναβη», φυσικά. Αλλά αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι όταν μου τραγούδησε τον αριθμό του τηλεφώνου ενός κοριτσιού που είχε ερωτευτεί όταν ήταν δέκα ετών: τρέντα ντούε, κουάτρο βέντι νόβε. Πρέπει να είσαι πιστός στην παιδική σου ηλικία, μου είπε. Και σε όλους σου τους έρωτες.

Τελευταία Νέα